زهرا تازه ترین اتفاقی بود که در عالم افتاد و هیچ وقت نیست که این اتّفاق، باز هم تازه نباشد!

زهرا حرف تازه خدا بود: «انّا اَعْطَیناکَ الکوثَر»؛ نگاهی نو، به سراپای هستی.

 ارتباط خاک با خدا؛ مادر شهود و شهادت؛

الهی! شکوفه های اخلاص، از سپهر نگاه عارفان فرو می ریزد و میوه های یقین، بر درختِ آرزوهای عاشقان ظاهر می شود.

ای بهانه ی تمام دلتنگی! بر دریچه های یخ زده ی قلبم بتاب!

ای دلیل بی قراری ها! مرا در این لحظه های کمیلی دُعا دریاب!

خدایا!

آن قدر در خویش گم شده ام و آن قدر بی راهه های جهل را قدم فرسوده ام که جز کویرِ کلمات، به جایی نمی رسم و چشم های بی فروغم، جز تیرگی نمی بینند و گوش هایم، جز سکوتی ممتد، آوایی نمی شنوند.

لبانم را می گشایم و در تمام سو، تو را فریاد می زنم. دستم را بگیر، که جز تو دستگیری نیست. کویر دلم را که در عطش رسیدن به تو خشکیده است، سیراب کن؛ «یارب از ابر هدایت برسان بارانی».

الهی! سوزِ عشق توست که فضای سینه ام را در اندوهی جانکاه فرومی برد و اشکِ نیاز را از رواقِ دیده ام جاری می سازد.

معبودا! اندکی حجاب های نفسانی را کنار می زنم و فاصله ها را با عطر دلاویز دعا می شکنم؛ تا در ضیافت نورانی دیدارت، مشتاقانه اشکباری کنم.

اگرچه از درگاهت دورم، امّا همچنان از ترسیمِ لحظه  بی نظیر وصال، غرق در سرورم.

محبوبا! در گذرگاه نیایش، بارها حدیثِ دلدادگی ات را می خوانم و آهنگِ توحیدی عشقِ تو را زیر لب زمزمه می کنم؛ به امید دست یافتن به بهاری ترین فصلِ اجابت.