دعا کردم که پیش از آن‌که قلبم تا ابد خاموش گردد؛

بیایی ای سراپا خوب!

و روحم را زچنگال هراس‌انگیز غفلت‌ها رها سازی

و تا آخر زمانی که نفس در سینه‌ام ـ این سینة خاموش ـ می‌ماند

به یادت انتظاری از تبار دوستی را میزبان باشم

بیا ای شانه‌هایت تکیه‌گاه خستگی‌هایم!

بیا و چشم‌هایم را از این چشم انتظاری‌ها رهایی بخش

که این زندان حزن‌انگیز

برایم کلبه‌ای لبریز از عطر خدا باشد.

نوشته شده در یکشنبه 90/2/4ساعت 2:32 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |