الهی! سوزِ عشق توست که فضای سینه ام را در اندوهی جانکاه فرومی برد و اشکِ نیاز را از رواقِ دیده ام جاری می سازد.

معبودا! اندکی حجاب های نفسانی را کنار می زنم و فاصله ها را با عطر دلاویز دعا می شکنم؛ تا در ضیافت نورانی دیدارت، مشتاقانه اشکباری کنم.

اگرچه از درگاهت دورم، امّا همچنان از ترسیمِ لحظه  بی نظیر وصال، غرق در سرورم.

محبوبا! در گذرگاه نیایش، بارها حدیثِ دلدادگی ات را می خوانم و آهنگِ توحیدی عشقِ تو را زیر لب زمزمه می کنم؛ به امید دست یافتن به بهاری ترین فصلِ اجابت.

 

عزیزا، ای شاهِ خوبان! گدای درمانده را از درگاهت مران و بیش از این در کویر ملال آورِ گناه، قرارم مده.

ایزدا! آیینه دل، با انوار دل آرایِ تو مصفّا می گردد و جامِ محبت، با نامِ جان بخشِ تو لبریز می شود.

خداوندا! تنها تو می توانی شب های بلند گریه ام را با صبحِ اجابت روشن نمایی و فقط تو قادری این همه رسوایی و گناه را با دیده کرمت بپوشانی.

منعما، ای ابرِ رحمت و ای سرچشمه ی پاکِ عزّت! بیابان دلم را با بذر مهربانی ات سرسبز نما.

کریما! آن جا که اشک ها شعله می گیرند و درختان نیاز به بار می نشیند، فقط تو در محرابِ عشّاق می درخشی و غنچه های دعا را شکوفا می کنی.

غفورا! ای که مهر تو کویرِ تشنه  دلم را سیراب می کند و با عطر نامت مرا سراسر در شعف و شادی غرق!

مرا هماره به سوی چشمه  زلالِ رستگاری رهنمون کن و در جوارِ ملکوتی ات قرین خیر و نیکی گردان.

ایزدا! خطاهایِ مرا که از نادانی است، ببخش و توفیق اطاعت و بندگیت را به من عطا بفرما.

 

 

نوشته شده در یکشنبه 90/2/4ساعت 3:1 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |