دل می آید با مژده ای از پروازهای نرم تر از حریر. این بار می آید و قصیده های هیجان را که از عشق آموخته است، بر سینه لحظه های تنهایی سنجاق می کند.

نگاه کن به وقتِ قشنگ مفاتیح و این همه نگاه مثل خود. به قاب های لطیف «یا وجیهاً ...» که آویخته بر عرش است.

نگاه کن به پروانه های گلرنگ توسل که زینت بخش محفل صمیمی شب اند.

الهی! بار دیگر به درگاهت آمده ام، اما نه مثل همیشه! که این بار از زبان امیر مؤمنان (علیه السلام) با تو سخن خواهم گفت و الفاظ و کلمات عاشقانه آن بزرگوار را پیشکشت خواهم کرد؛ هر چند که زبان قاصر است از بیان چنین کلماتی و عقل ناتوان از درک چنین مضامینی!

الهی! تو را به محمد (صلی الله علیه و آله) و فرزندان پاکش قسم می دهم که صدایم را بشنوی و فریادم را بی پاسخ نگذاری که می دانم استجابت هر دعایی نزد تو در گرو توسل به محمد (صلی الله علیه و آله) و خاندان مطهرش است.

بوی تو می آید؛ حتی از دورترین فاصله ها، حتی این جا که من ایستاده ام و هر روز، در غبار شسته می شوم و در تاریکی شناورم.

بوی تو آن قدر گسترده است که گستره زمان را در می نوردد.

و مکان در برابر قدم هایت، نامفهوم ترین حرف است؛ چرا که وجود تو پیش از بروز زمان در شادابی عشق خدا روییده بود و عطر شادی بخشِ بودنت، فراتر از مکان و ماده و خاک، از نور عاشقانه سجده فرشتگان سرشته شده است.

الهی! هر قدر که کوچک باشم، به بزرگی تو ایمان دارم، ای فراتر از حد درک دست های من! گر چه دست هایم کوتاه است و کوتاهی، از دست هایم نیست.

الهی! به اندازه ای که با تو مأنوسم، از خویش گریزانم و به قدری که از نگاه مهر پرور تو می دانم، از کوچکی مختصر شده خویش هیچ نمی دانم، که در فهم ذره، آفتاب نمی گنجد و در نگاه قطره، دریا.

الهی! آن قدر به تو امیدوارم که نمی دانم در آخرین نقطه ناامیدی ها، حضور تو، حتمی ترین اتفاق ممکن است و شکوفاترین شوق، در ناگهانی از ترانه و آفتاب.