زندگى کردن مثل دوچرخه سوارى است. آدم نمى افتد، مگر این که دست از رکاب زدن بردارد.

اوایل، خداوند را فقط یک ناظر مى دیدم، چیزى شبیه قاضى دادگاه که همه عیب و ایرادهایم را ثبت می‌کند تا بعداً تک تک آنها را به‌رخم بکشد.
 
به این ترتیب، خداوند مى خواست به من بفهماند که من لایق بهشت رفتن هستم یا سزاوار جهنم. او همیشه حضور داشت، ولى نه مثل یک خدا که مثل مأموران دولتى.
 
ولى بعدها، این قدرت متعال را بهتر شناختم و آن هم موقعى بود که حس کردم زندگى کردن مثل دوچرخه سوارى است، آن هم دوچرخه سوارى در یک جاده ناهموار!

اما خوبیش به این بود که خدا با من همراه بود و پشت سر من رکاب مى‌زد.

آن روز که نسیم نور زمین را از عطرمیلاد تو آکند و فرشتگان بال در بال مقدم منوّرت را گلباران کردند.

آسمان آیینه بندان عشق بود و زمین زیر چترخورشیدی درانتظار به آغوش کشیدن مردی از تبار محمد صلی ا... علیه و آله وسلم بی قرار و پرتپش شده بود.

آن روز تاریخی، مدینه موّاج از شفافی عشق بود و سرانجام آسمان نور افشانی شد.

لحظه ها بر قدوم تو سجده گذاشتند و ثانیه ها عطشناک تا اوج آسمان فواره کشیدند.

تا میوزد ز باغ خدا، عطر آشنا 
گل میکند تمامی باغ خیال ما

می بارد از کرانه دل، عطر آفتاب 
سر می زند زمشرق آیینه، نور ناب
 
آوای عشق می رسد از هر کرانه ای 
گلبانگ شوق و زمزمه عاشقانه ای
 

ابر چشمانم پر از باران اشک است در غم دوری تو! و آسمان دلم عجیب طوفانی است.
در انتظار فرجت! می‌خواهم بنویسم از تورم بیدادها، از تلاطم احساس‌ها، از تپش آدینه‌ها و از عطش باران!