الهی! بار دیگر به درگاهت آمده ام، اما نه مثل همیشه! که این بار از زبان امیر مؤمنان (علیه السلام) با تو سخن خواهم گفت و الفاظ و کلمات عاشقانه آن بزرگوار را پیشکشت خواهم کرد؛ هر چند که زبان قاصر است از بیان چنین کلماتی و عقل ناتوان از درک چنین مضامینی!

الهی! تو را به محمد (صلی الله علیه و آله) و فرزندان پاکش قسم می دهم که صدایم را بشنوی و فریادم را بی پاسخ نگذاری که می دانم استجابت هر دعایی نزد تو در گرو توسل به محمد (صلی الله علیه و آله) و خاندان مطهرش است.

الهی! اگر تو مرا محروم نمایی چه کسی می تواند روزی ام دهد؟ ای قادر متعال! هرگز نیاید آن زمان که مرا وانهی که آن وقت هیچ کس را توان یاری من نیست.

پروردگارا! ببخش و بیامرز هر چند که می دانم شایسته رحمت تو نیستم ولی ای معبود من! تو شایسته بخششی: «اَنْتَ اَهْلٌ ان تَجُودَ عَلیَّ بِفضلِ سَعَتِکْ»

الهی! تو می دانی و من نیز که «قد جُرتُ علی نفسی»، و وای بر کسی که بر خودش ظلم کند. به درستی که چون من کجا می تواند حق بندگی چون تویی را به جا بیاورد؟

«الهی إن اَخَذْتَنی بِجُرمی اَخذْتُکَ بِعَفْوِکْ و إن اَخَذْتَنی بِذُنُوبی اَخَذْتُکَ بِمَغْفِرَتِکَ»؛ خدایا! اگر مرا به جرمم بگیری من از عفو تو سخن می گویم و اگر گناهانم را بشمری، دست به دامان آمرزشت می شوم.

الهی! «إن أدْخَلْتَنِی النّارَ أَعْلَمْتُ أهْلَها انّی اُحِبُّکَ»؛ ای خدای بزرگ! اگر مرا وارد آتش جهنم کنی به اهل آنجا هم می گویم که عاشقت هستم.

الهی! مرا با خودت معرفی کن؛ زیرا کسی که با تو معرفی شود هرگز مجهول نمی ماند و کسی که تو را پناه خود کند هرگز بی پناه نخواهد شد و هر که را تو به وی روی آوری عبد و بنده تو می شود و آزاد و رهای خلایق!

الهی! همیشه نگاهدار و پشتیبانم باش که من مصداق بارز «لا اَقْدِرُ لنفسی دفعا» هستم که حتی قدرت دفاع از خود را ندارم و مثل همیشه محتاج توأم.

خدایا! از تو می خواهم که مرا جزو ذاکرین خود قرار دهی؛ آنها که دایم در ذکر توأند؛ همانهایی که عهد و پیمان خود را فراموش نمی کنند و اوامر تو را سبک نمی گیرند.

الهی! تو را به نور و عظمتت قسم می دهم که یاری ام کنی تا تو را بشناسم که «فَأکُون لکَ عارِفا و عَنْ سِواکَ مُنْحَرِفا» و اگر تو را بشناسم از غیر تو منحرف می شوم. تا این چنین بنده نفس خود و دیگران نباشم و آن چنانی باشم که تو می خواهی که جز تو معبودی ندارم.

ای خدای بزرگ! اگر بنده ای چون علی (علیه السلام) این چنین تو را می خواند و این گونه به درگاهت عذر می آورد و تو را به مغفرت و آمرزش و عفوت می گیرد دیگر جایی برای خودنمایی بنده ای چون من نمی ماند.

الهی عفو و پرده پوشی تو گستاخ و مغرورم کرده، این بار با زبان امیر مؤمنان (علیه السلام) به درگاهت آمده ام تا زاری و بندگی و تضرع را از او بیاموزم.

هر چند که باز هم اقرار می کنم: زبان قاصر است از ادای کلمات او و عقل ناتوان و عاجز از درک مضامین عاشقانه او!

 

نوشته شده در دوشنبه 90/7/25ساعت 1:7 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |