یکی از منکران وجود خدا نزد امام رضا ـ علیه السلام ـ آمد، در حالی که گروهی در محضر آن حضرت بودند. امام به او فرمود:
اگر حق با شما باشد ـ که نیست ـ و خدایی وجود نداشته باشد، در این صورت ما و شما برابریم و نماز و روزه و زکات و ایمان ما به ما زیان نخواهد رسانید ولی اگر حق با ما باشد و خدایی باشد ـ که هست ـ در این صورت ما رستگار و شما زیانکار و در هلاکت و خسران خواهید بود.
منکر خدا: به من بفهمان که خدا چگونه است و در کجاست؟
امام ـ علیه السلام ـ : وای بر تو، این راهی که می‎روی غلط است، خدا چگونگی را چگونه کرد، بدون آن که او به چگونگی، ‌توصیف شود، و او مکان را مکان کرد، بی‎آنکه خود، دارای مکان باشد، بنابراین ذات پاک خدا با چگونگی و مکان شناخته نمی‎شود و با هیچ یک از نیروهای حسّی، درک نمی‎شود، و به هیچ چیز تشبیه نمی‎گردد.

در یکی از سالها مهدی عباسی وارد مدینه شد و پس از زیارت قبر پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ با امام کاظم ـ علیه السلام ـ ملاقات کرد و برای آن که به گمان خود از نظر علمی آن حضرت را آزمایش کند! بحث «خَمر» (شراب) در قرآن را پیش کشید و پرسید: «آیا شراب در قرآن مجید تحریم شده است؟

 آن گاه اضافه کرد: «مردم اغلب می‎دانند که در قرآن از خوردن شراب نهی شده، ولی نمی‎دانند که معنای این نهی، حرام بودن آن است!

امام ـ علیه السلام ـ فرمود: «بلی. این حرمت شراب در قرآن مجید صراحتاً بیان شده است.

دعای غریق

دوران غریبی است، دوران غیبت. امواج شبهه و فتنه از هر سو رو می کند و تا به خود بیایی چون کشتی شکسته ها در دل دریای بیکران، حیران و سرگردان دست و پا می زنی که آیا دستگیری هست؟ آیا فریادرسی هست؟ آیا کسی برای نجات این غریق بی پناه می آید؟ اما همیشه روزنه امیدی هست. از میان تاریکی ها نوری می درخشد و تو را به خود می خواند که ای غریق دریای فتنه ها و ای سرگردان در میان شبهه ها نجاتت را تنها از من بخواه!

فضیلت و اعمال ماه مبارک رجب

ماه رجب و ماه شعبان و ماه رمضان شرافت زیادی دارند و در فضیلت آنها روایات بسیاری وارد شده است. از حضرت رسول (صلى الله علیه و آله) روایت شده که: ماه رجب ماه بزرگ خدا است و ماهى در حرمت و فضیلت به آن نمى‏رسد و جنگیدن با کافران در این ماه حرام است و رجب ماه خدا است و شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه امت من است کسى که یک روز از ماه رجب را روزه بگیرد، موجب خشنودى خدای بزرگ می‌گردد و غضب الهى از او دور می گردد و درى از درهاى جهنم بر روى او بسته گردد.

در سکوت سینه ام، دستی دانه تشویش می کارد. آتش کبود دیدگان تو، تار و پود نگاهم را می سوزاند. نگاه تب آلودت، نشانه سفر رفتن است.

دو چشم روشن و گریانت در پی چیست؟ می دانم که منتظری تا کسی از در برسد و تو را با خود ببرد ولی بعد از تو چه می شود؟

ای چراغ هدایت و ای هادی امت! بعد از تو، چگونه در تاریکی، راه را پیدا کنیم؟ مرا هم با خودت ببر؛ قول می دهم بار گرانی نباشم.

فراتر از ادراکی

درست سرِ ساعت اتفاق، سرخ ترین ضجه ها برمی خیزد.

شیون پدید می آید و جهان با دهمین موقعیت غم بار از امامت روبه رو می شود و زمین چون سرگشته ای مویه کنان، می گردد.

امروز را لباس های سیاهِ بر تن، خوب می فهمند. پارچه های عزایِ بر دیوار درک می کنند که چه نوری از میان ما پر زده است.

گویند سخنان و نوشته های هر کس مبیّن روحیات و شخصیت وی می باشد. امیرالمومنین علیه السلام می فرماید: معرفِ هر کس زبان اوست و تا هنگامی که سخن نگفته در پشت زبانش پنهان است. کسی که به منبع فیض الهی وصل است سخنان پُر مغز و گرانبهایی ارائه می دهد که انسان ساز و سرنوشت ساز است. در این مقاله برخی از غنچه های کلام امام هادی علیه السلام را دستچین نموده و برای بهره گیری، تقدیم عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت می نماییم.

تو با نگاه کوچکی

به من امید می دهی

به چشم های خسته ام

تو نور و دید می دهی

پر کن دوباره کیل مرا ایهاالعزیز

دست من و نگاه شما ایهاالعزیز

رو از من شکسته مگردان که سالهاست

رو کرده ام به سمت شما ایها العزیز

 کسی که می رسد و ریشه می دواند باز

میان عطر و نسیم و پرنده و پرواز

کسی که خرقه اش از بوی صبح سرشار است

و روز می شود از سمت چشم او آغاز