روی شیشه نوشته: «قیمت ها شکسته شد». ما پشت ویترین صف می کشیم تا شاید کلاهی یا پیراهنی را ارزان‌تر از آن چه می ارزد، بفروشند. صف می کشیم و نوبت می گذاریم. هول می زنیم و از هر کدام، دو تا می خریم برای روزهای مبادایی که گاهی اصلاً نمی آیند.

مردی گنجی را حراج کرده است؛ گنجی را بی بها می فروشد. گفته لازم نیست چیزی بدهید؛ یعنی اگر گفته بود لازم است، ما چیزی در خور این معامله نداشتیم. گفته فقط ظرف بیاورید. ظرف، حجمی که در آن بشود چیزی ریخت؛ گنجایش گنج. هیچ کس نمی آید. هیچ کس صف نمی بندد. مرد فریاد می زند: «کَیْلاً بِغَیر ثمنٍ لَوْ کانَ لَهُ وعاء؛1 بی بها پیمانه می کنم؛ اگر کسی را ظرفی باشد» و ظرف نیست و گنجایش گنج در هیچ کس نیست.

ما از کنار این حراج بزرگ، خیلی ساده می گذریم و می دویم سمت جایی که جورابی را به نصف قیمت معمولش می فروشند. ظرف های ما، این دل های انگشتانه ای است. چی در آن، جا می شود که او بخواهد بی بها به ما ببخشد؟

میلاد فرخنده گوهر ولایت، در صدف کعبه است.مولودی که محبتش دل‌های عاشقان فضیلت را روشن ساخته و مولایی که ولایتش کیمیای دگرگون ساز دل‌ها و زندگیهاست.

گنج «علی دوستی» عطیه‌ای الهی در قلوب شیعیان است.

سیزده رجب تولد زمزم زلال عترت است.تولدی که چشمه عبودیت را در جانهای خفته جوشان می‌کند و نورش مشعل فروزان راه رسالت نبی اکرم (ص) است، سیزده رجب آینه حق نما در طلیعه خط ولایت است.

عشق او آینه دل را صفا و جلا می‌دهد و ولای او مرز قبولی طاعات بندگان است.

او بود که در دامان نبی اکرم (ص) پرورش یافت و یاور و جانشین او شد.