نهمین ماه ولایت، بر برج مبارک رجب برآمده است تا آینه دار رخسار خورشید ازلی شود.

از بشارت حلول این ماه نوظهور، افلاکیان به وجد آمده‌اند.

گویا به میمنت مولود پاک «رضا علیه‌السلام»، مدینه، مرکز کائنات شده است، که فوج فوج فرشتگان آسمانی، برای طواف عاشقانه این قداست ناب، زمینی شده‌اند.

 

امشب، ستاره باران رحمت الهی است.

امشب، ملکوت زمینی، قوّت قلب اهالی آسمان است.

 کودکی درخشیده است که از تبار «طه» و از قبیله «یاسین» است و بر لبانش، شکوفه‌های معطر «الرحمن» می‌تراود.

خصال پاکش از جنس طهارت محض «محمد» است و انتشار فضایلش، دهان دقایق را به برهان تازگی سپیده خواهد برد.

امشب، بر در خانه امام هشتم، فانوس‌های شادی آویخته‌اند و به یمن لحظه‌های پرتبسم میلاد «جوادش»، در سبد احساس شیعیان، زنبق وصال می‌ریزند.

این شور و شوق آمدن نوزادی است که چشمان منتظر «رضا» را به سیاحت لحظه‌های پدرانه خواهد برد و نور را به شفافیت نگاه پنجره خواهد تاباند.

این شادی رسیدن نهمین بهار امامت است که قندیل دیدگان تردید را در دستان گرم خود می‌گیرد و بر چهره مبهوت شب، نور ولایت می‌پاشد.

صفای این لحظه‌های ناب، از برکت نسیم نودمیده‌ای است که نفسش آکنده از جود و سخاوت است.

ردایی از پارسایی و تقوا بر دوش خود دارد و سینه‌اش لبالب از علم لدنی و اسماء الهی است.

کودکی گام به دامان نجیب «خیزران» نهاده است که پنج سالگی‌اش، گره خواهد خورد به امتداد امامت عالم آل محمد صلی‌ا... علیه و آله که توشه‌های پر و پیمان معرفتش، عالمان بزرگ را به پای خوان گسترده حکمت خردسالی خواهد کشاند و از اعجاز عیساییش علوم آسمانی، زبان شیرین کودکی را سرشار خواهد کرد.

از این پس، تمام آنها که در خزان فراموشی پژمرده‌اند، به برکت بهاریه‌های جود امام تقی علیه‌السلام ، به یاد می‌آورند که «خدا بهتر می‌داند رسالت خود را در کدامین جایگاه قرار دهد».

زینتِ بخشندگان، امام جواد(ع) آمدی تا زمین مدینه، یک بار دیگر مولودی دیگر از نسل هابیل را به شادباش بنشیند.

آمدی تا چشمان آسمان را به روشنی سیمایش روشن شود و لاهوتیان و ناسوتیان را در شادی میلاد خویش فرو برد.

کبوتر دل در هوای طواف گنبد نورانی کاظمین، پر می‌گشاید تا همراه با فرشتگان الهی، حرم مطهرش را با بال‌های خود غبار بروبد و دیده را به ضریح او روشن سازد.

ای مولای اهل جود و کرم، ای باران بی‌دریغ و ای آبشار شیرین عطا!

ما را به گستره آسمان نجابت گره بزن و بر باده پرهیز، بی‌طاقتمان کن که دستان سرو تو به کرسی آسمان‌نشین می‌رسد و به دامن جبروتش می‌آویزد.

سر را نثار مقدمت ای گل نهاده‌ام تا بر چشمم قدم ننهی اوفتاده‌ام

امام سخاوت! نهمین پیشوای پرهیزگار شیعه! در طلیعه ماه خدا، رجب المرجّب، از مشرق طلوع تو، باران شادمانی به رخسار امام غریبان نشست و مدینه پیامبر صلی‌ا... به جلوه طور تو درخشید و در آیینه حضور تو برای همیشه تا ابد، تکثیر شد.

خوش آمدی! قدم بر چشم ما بگذار و ما را خجسته کن.

 

نوشته شده در یکشنبه 90/3/22ساعت 3:25 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |