زخمی ترین شکل کلمات، به آینه غزل رو آورده است.

خاطره هایی تلخ، دسته دسته می رویند تا بر لب ها نغمه هایی از خون بیفتد.

اشک ها همچنان ورق می خورند و تنهاییِ ما حکایت می شود.

زمان در ایستگاه غم می ایستد و آسمان به پاییزترین صورت ممکن، رخ می نماید.

ابرهای اندوه در «بیت الأحزان» خیمه می زنند.

خم می شوی و آسمان با تو خم می شود زیر سنگینی این بار امانت؛ «آسمان بار امانت نتوانست کشید».

دستان رسول ا... را می بینی که به سمت تو دراز شده اند؛ اشک امانت را می برد.

 بغضی که در گلو پنهان کرده بودی، در هم می شکند و صدای هق هق ات شانه های ملکوت را به لرزه درمی آورد.

  ... و باز چشمان بى رمقش را مى گشاید و نگاهش را در نگاه خیس کودکان خود گره مى زند.

بغض سنگین گلو، راه گریه را بر همه سد کرده است و همه منتظر شکستن بغض کسى اند تا اندوه دل را سبک کند.

ماه، آن شب خموش و سرگردان روی دشت و صحرا می‌تابید.

   نور غمرنگ و حزن‌پرور ماه، همه‌جا را گرفته بود.

فدک، بهانه کبودی یاس شد آن هنگام که ایستادی پشت شعله آتش، خوب می دانستی این شعله ها بهانه بغض فرو خورده دشمنان علی علیه السلام است.

می دانستی؛ خوب می دانستی تقدیر زخم خورده غروب غم تو را در شعله های آتش این در کشیده است.

سوختی پروانه سان تا تکیه گاهی باشی حقیقت را.

چنانم زار می گرید قلم بر صفحه دفتر

 که شرح ماجرا غرق است در سیلاب سرتاسر

 مذاق جان که طعم تلخ فقدان پیمبر داشت

سپهر واژگون پر کرد از غم ساغری دیگر

یابن الزهرا

     ای که رمز بود و نبودی

          یابن ّطه

در سکوت قبرستان، ناله می کند مولا

شعله شعله می گرید بر غریبی زهرا

بعد فاطمه آیا با علی چه خواهد کرد؟

روزگار نامردی، کینه توزی دنیا