کلمات در پی هم می آیند و تو

ستایشگرانه راز و نیاز می کنى

و کلمات کم می آورند در مقابل

عشق...

تکیه بر گهواره نوبخت، گاهی می‌دهد

آه! حیدر بوسه بر رخسار ماهی می‌دهد

کربلا تنها نمی‌ماند پس از این مرد راه

او که جان خویش را خواهی نخواهی می‌دهد

میلادت مبارک! پیش از تو هیچ ماهی قدم بر خاک نگذاشته بود. پیش از تو مرد شب‌های نخلستان کوفه، مضطرب خورشیدِ معصوم خویش بود که چگونه تنها بماند در توفان خونین آینده، ولی اینک تو آمده‌اى. اینک ماه، پشت و پناه خورشید است... اینک دست‌های شهر آشوبت، دلگرمیِ بی‌پایان کربلا خواهند شد.

از آن سو، فراتر از دیوار سپید عاطفه، پشت نخل‌های قد قامت بسته، از خانه که غایت نور بود، صدایی از هستی به گوش زمان می‌رسید.

نوزاد آفتاب، قدم بر چشمان سیاه آن شب فراگیر ظلمانی گذاشته بود و قداست سپیده را نوید می‌داد.

فرش فرش آن خانه بال و پر حضور فرشتگانی بود که ظهورش را مبارک باد می‌گفتند.