شوریده ایم و پسِ دیوار خرابه ای نشسته ایم؛ تنها و بی ادّعا.

 ثانیه ها را پشتِ سر می نهیم و خاک آلوده تن را به این سو و آن سو می کشانیم.

باید جان آسمانی را از قفس تن برهانیم و به دست حضرت «موعود» برسانیم.

باید به او برسیم؛ هم او که حقیقت «انا انزلناه فی لیلة القدر» است.

امشب بر اسب سپید نُدبه سوار می شویم و تا خیمه دیدار می رانیم؛ تا حقیقت صبح، تا نهایت آفتاب.

باید به سمت مشرق آشنا آباد پُلی بزنیم و روابط حسنه خود را با کشور آفتاب بیشتر کنیم.

باید کِشتی خود را به ساحل امن اجابت برسانیم و پشت ماسه های خیس ساحل احساس، دنبال ردّ پای عابر تنهای ملکوت بگردیم.

باید از کلبه پوشالی دنیا بیرون آییم و به مدینه فاضله عشق برویم؛ همان جا که کودکان احساس، میان سبزه های مرطوب عاطفه می دوند.

باید روزی با غزلی سبز، به استقبال قصیده موزون مژگان یار برویم و شعر سپید پیشانی اش را زمزمه کنیم.

باید تپیدن دیگری را آغاز کنیم.

باید سجاده یاد را در سراسر زمین بگسترانیم و تمام سروها را به نماز دعوت کنیم.

باید ایمان را وارد زندگی کنیم.

باید به ژرفای ذکر برویم و به بلندای آسمانِ فکر پربگشاییم.

ما، چشم انتظاران هر روز سپیده، شب را می پیماییم و حقیقت «والفجر» را روزی به امامت آن خورشید پشت ابر، فریاد خواهیم زد.

 

نوشته شده در شنبه 90/4/18ساعت 10:32 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |