در دفترم هزار معما نوشته ام
یعنی که باز نام شما را نوشته ام
خورشید پشت کوه! ببین دفتر مرا
امشب هزار مرتبه فردا نوشته ام
هر چند مرده ام، به امید کمی نفس
این نامه را برای مسیحا نوشته ام
اصلا قبول، دیر رسیدم سرکلاس
اما اجازه؟! مشق شبم را نوشته ام

در گوشه یِ تنهایی ام، زانویِ غم دارم بغل
من را رهایی بایدم ، زان پیش برآید اجل

او را به نوک می‌گیرد و اوج می‌گیرد؛ بالا و بالاتر… بعد از آنجا رهایش می‌کند و سقوطش را به امید «پرواز» تماشا می‌کند.
و او تقلا می‌کند، ناشیانه بال می‌زند و از ترس تلاشی فریاد می‌زند… تا اصابت به زمین و متلاشی شدن فاصله‌ای ندارد که باز او را به منقار می‌گیرد و بالا می‌برد؛ بالا و بالاتر…

قبول: می نشینم و زندگی ام را تدبیر می کنم...فکر می کنم آدمی هستم برایِ خودم...

راست می گویی: هزار تا هدف بزرگ و کوچک ردیف می کنم توی ذهنم و بعد طبقه بندی هم می کنم: دراز مدت، میان مدت، کوتاه مدت!...خب ولی باز هم خیلی...

اصلاً قبول: هزار تا راهبرد و سیاست هم ردیف می کنم تا مثلاً به اهدافم نزدیک شوم! خیلی خنده دار هست، نه؟...بعد هم راه می افتم از صبح تا شب: می روم، می خوانم، می نویسم و ...

تمام شب به ظهور تو فکر می‌کردم
تو کیستی؟
کجاست آخر تو؟
کدام گوشة‌ این شب
به صبح قامت سبز تو راه می‌یابد؟
کدام لحظة سنگین
صدای سُم سمند سپید یال تو را
سکوت سرد صحاری به خاک می‌غلتد؟

لطفی کن و نپرس چرا عاشقت شدیم؟

 حتما دلیل داشت که ما عاشقت شدیم

 در حیرتم که عشق از آثار دیدن است

 ما کورها ندیده چرا عاشقت شدیم؟

 اثبات می‌کنیم؛ بفرما ! قسم که هست

 باور نمی کنی؟ به خدا ! عاشقت شدیم!؟