نسیم دوان دوان به سویم می شتابید

گویی در شام گاه چشم بر هم نگذارده بود

او راه زیادی را پرواز کرده بود تا به من برسد

نجوای شبانه ی تو را برایم زمزمه می کرد

عطر دل انگیز اشک های تو را با خود داشت

و من سرشار از این عطر دلاویز

گل های نرگس را به دستان لطیف نسیم سپردم

تا برایت هدیه آورد

نسیم هم چنان آشفته و پریشان احوال شبا هنگام تو را

باز می گفت و من نیز لبخندی بر لب نشانده بودم

هنگامی که نسیم سکوت کرد به آرامی به او گفتم :

شبانگاه به همراه اشک او گریستم

و با نغمه های عاشقانه اش من نیز زمزمه می کردم

نسیم متحیر پرسید : چگونه ؟ از کجا می دانستی ؟

باز با طمانینه پاسخ دادم :

دل ؛ مرا از حال او آگاه کرد .

چرا که اگر بین ما فرسنگ ها فاصله موج میزند

دل های ما از ما به ما نزدیک تر است

و آتش عشق ما فاصله ها را در خود می سوزاند

ما با لبخند هم می خندیم

با اشک هم می گرییم

نسیم چرخی زد و با شتاب این بار به سوی تو دوید

تا گل های نرگس را برایت به ارمغان آورد.

 

نوشته شده در یکشنبه 90/3/22ساعت 1:38 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |