غم تنهایی، پهن شده بود در همه لحظه‌ها.

نیمه‌شب‌های تاریک، پر بود از دین‌فروشان.

رسم رسالت، از یادها می‌گریخت.

فاطمه بود و فاطمه بود و علی.

یک جهان تازه پردرد، بعد از رحلت پدر، دم از شعور می‌زد.

و گاهی آنان که کشکول پارسایی به دست داشتند،

غم فاطمه را نمی‌فهمیدند.

آن عشق ناب محمد(ص)، فاطمه بریده از آتش؛

کنون هر روز با علی در دل هزار خطبه از جور زمان می‌خواند.

فاطمه بود و غم جانکاه رحلت پدر

و درد باورنکردنی جفای مردم

بشارت پدر، نزدیک است که به وقوع بپیوندند

خواستم از تو بنویسم، اما قلم توان نوشتن نداشت؛ زیرا که از تو نوشتن عشق می خواهد و دلی چو چشمه زلال، هرچه تفکر خویش را به کار انداختم، از تو هیچ در ذهن خویش نساختم، تا آن که کار دل به میان آمد. چشمه عشق درونم جوشید و دریای وجودم متلاطم شد. آن گاه امواج به تو پیوستنم اوج گرفت. با خود گفتم مگر می شود از تو ننوشت، ای یگانه بی همتای بهشت؟

هرچند که بزرگی تو در ابعاد کوچک کلام نمی گنجد، امّا قطره ای از تو نوشتن، دریای متلاطم عاشقان تو را آرام خواهد کرد و ساحل وجودشان را دیگر جزر و مدّ بی قراری فرا نخواهد گرفت. از تو نوشتن، آبی آرامش است، ای آسمان همیشه آبی عشق.