زمین در چرخش خویش، هفتمین بشارت را از آسمان برگرفت و رداى سبز امامت را به دوش غنچه‌اى دیگر از باغ امامت انداخت. و همان هنگام، علوم گذشتگان و آیندگان، بر سینه نورانیش روانه شد؛ چونان که تصویر تمامى عالم در اقیانوس شفاف و زلالش نمایان شد.

یا موساى کاظم! سلام و درود خدا بر تو که میلادت، سرآغاز وزش موهبت الهى است. آن هنگام که خشم را فرو می‌خورى، وسوسه شیطان در برابر عظمت آدمى چه حقیر است!

جاده‌های بیابانی، حرمت پاهای زخمی را نگاه نداشته‌اند. تازیانه‌ها پیکر سه ساله را خوب می‌شناسند و خورشیدی که آتش می‌گرید و عطش را در حنجره‌ها سنگین‌تر می‌کند.

و اینک، شب شام، سنگین بر شهر لمیده است؛ چنان که سقف ویرانه را توان تحمّل نیست.

لهیب ماتمی که از خرابه می‌ترواند، قصر ابلیس را به آتش کشیده است. بادها زوزه می‌کشند و ابرها، سیاه اشک می‌ریزند. امّا میان این همه غوغا، ضجّه‌ای کودکانه، ستون‌های متزلزل شام را به لرزه نشانده است. کسی پیش‌تر اگر رفت، خواهد شنید و خواهد دید، دخترکی سیاه‌پوش که هر لحظه، نام پدر بردنش، عطوفت را در دل حتّی سنگ‌ها، به آتشفشانی بدل می‌کند.

صحرا عمود ایستاده و بی‌قراری می‌کند و اسبانی که شیهه می‌کشند.

رکاب‌های خونین، خالی مانده اند و شمشیرهای افتاده‌ای که چکّه چکّه، خاک را گل کرده‌اند.

اینک این آخرین مرد، پا در رکاب می‌کند.

لب‌های سوخته، آخرین جرعه عطش را می‌نوشند.

چشمی به مهر، به سمت خیمه‌هایی که خواهند سوخت و نگاهی به خشم و ترحّم، سوی دژخیمانی که صحرا از بی‌شماریشان سیاه شده است و خاطره عزیزانی که پیش چشمانش تکه تکه شدند.

دیگر راه درازی نیست.

کاروان کوچک به مقصد رسیده است.