بدرود، اى زینت عبادت‏کنندگان! سجاده‏اى که آبشار سجده‏هایت را در آن مى‏ریختى، براى معراج آماده است.

این‏بار دیگر از معراج به تنگناى زمین باز نخواهى گشت؛ که زمین، سجاده‏اى به زیر پاى توست براى پرواز تا ابدیت.

بغضى گلویم را مى‏فشارد و به ذرات سمى مى‏اندیشم که در رگ‏هاى تو، ناگزیر به گردش درآمده‏اند؛ تا وسیله دیدار تو با حضرت دوست شوند.

شاید فردایی نباشد... و اگر امروز هستم برای جبران گذشته و ساختن آینده ای بهتر اجازه ی زندگی دارم.

و می دانم زندگی هرگز دارای مرگ نیست مگر برای کسانی که مرگ را انتخاب کنند.

ما یکروز چشم به دنیا باز می کنیم و یکروز از آن چشم می پوشیم پیراهنی که از خاک پو شیده ایم را در می آوریم،فقط همین...

سلام آقا جان!
باز هم جمعه رنگ خون شد و من، هنوز چشم انتظار بر لب جاده دل نشسته‌ام... می‌بینی مرا؟... همان که تنهای تنهاست... مثل همیشه... کفش‌ها را به گوشه‌ای انداخته و محو تماشای پایین رفتن قرص غمناک و سرخ رنگی است که تمام التهاب یک روز را با خودش می‌برد.

همان که خودش را با سنگ ریزه‌های کنار جاده مشغول کرده است... آه... از ندبه پر امید صبح تا نوحه دلتنگی غروب فاصله‌ای است به اندازه یک قلب بی‌قرار... هنوز امیدوارم... نه به اندازه صبح... به اندازه یک مژه بر هم زدن... به اندازه آن مقدار از خورشید که هنوز رخ در نقاب کوه نکشیده... شاید بیایی از پس آن درخت... آن بید مجنون که دید مرا به انتهای جاده کور کرده... بیایی با آن لبخندی که تصویرش همیشه با من است... لبخندت چقدر زیباست… مهر بیکران امام زمان (ع)

صبر می کنم تا برگردی.

پنجره ها را نمی بندم و درها را... که تمام کوچه پیدا باشد، تمام خیابان پیدا باشد و تمام مسافرانی را که از راه می رسند، ببینم؛ مسافرانی که شبیه تو نیستند، اما شاید تو را در راه دیده باشند.

صبر می کنم تا برگردی. هرقدر هم که زمستان های این شهر بی تو، لرزه براندام خانه بیندازند؛ هر قدر هم که از سوز طوفان ها ، پرده ها به خود بپیچند، هیچ پنجره ای را به روی روزگار نمی بندم پنجره برای بسته شدن نیست؛

عجیب نیست که رودخانه های هر نقشه جغرافیا، راه دریا را گم کرده اند. عجیب نیست که دریاهای هر اقلیم، ترک ترک به کویر شبیه شده اند.

شگفت نیست که باران از زمین به آسمان می بارد،باران اشک؛باران ناله؛ باران نفرین...وکوه ها حیران و سرگردانند وهر لحظه بیم فرو ریختن شانه های استوارشان خاک را به لرزه می اندازد و همسایگی زمین پرفتنه را هیچ سیاره هراسانی تاب نمی آورد و هم صحبتی انسان خطاکار را هیچ مخلوقی آرزو نمی کند.

عمری به انتظار نشستم نیامدی
چشم از همه به غیر تو بستم نیامدی

ای مایه امید بشر رشته امید
از هر کسی به جز تو گسستم نیامدی

ای خضر راه گم شدگان در مسیر عشق
چشم انتظار، هرچه نشستم نیامدی

گرچه ایام غم به درازا کشید و سال ها عاشقان،برگوشه دفتر گشوده انتظار،مویه های خویش را باخون داغ سینه نگاشتند،ولی قصه خورشید بی مثال، از پس سال های دیجور غیبت همچنان گرم و زنده است.
هنوز، گلبرگ ها به شوق لمس نور وجود او می شکفند. پرستوهای عاشق با رمز نام دلربای «یا بن الحسن»به کوی سپید شهادت می کوچند و هر امید وخوبی با نام مقدس او متولد می شود؛ او که صالح است؛ منجی است؛ هادی و مهدی است؛ واپسین حجت و دلیل الهی است و نغمه ساز آزادی و عدالت خدواندی! آه مظلومان و شکوه دردمندان و تضرع اهل ایمان، همه دعا برای آمدن توست.