خدایا برادران و خواهران مومنم را از نزاع با یکدیگر برحذر دار و مگذار شیطان در بینشان تخم نفاق بکارد و رحمتت را بر مسلمین جهان ارزانی دار ای ارحم الراحمین[1]

اینک که به مددت در جمع مومنانت خواندی مرا؛ قدرتی ده که به وسوسه ابلیس از جمع دوستانت جدا نگردم.

دیدگانم را بیاموز که جز نیکی نبیند

زبانم را بیاموز که جز عشق کلامی بر زبان نراند

قلم برمی‌دارم تا از زلال جاری کلام وحی خوشه ای بچینم برای امروزم تا روشنای فردایم گردد.

از شر شیطان رانده شده به رحمت لایزال خداوندی پناه می برم 

قرآن را پیش رویم می گشایم 

بسم الله می گویم و راه عروج پیش میگیرم

نام رسول الله بر زبانم جاری می گردد دهانم بوی گل محمدی میگیرد و فضا روشن می گردد .

نور می بارد و ستاره می روید.

خدا را می شود حس کرد

و چه زیباست تماشای تابش نور سرمدی از دریچه احمدی

صدا، آیه محکم پروردگار بود که از حنجره «لولاک» تراوید: بایستید!

 به رفتگان بگویید بازگردند و به نیامدگان بگویید بیایند....

خدا به تماشا ایستاده بود و اقیانوس لایزال رحمت، دست‌های خورشید را در دست فشرد و بر فراز نظاره خلق، چون پرچمی به اهتزاز درآورد.

تو همان لحظه آغاز شدی؛ همان جایی که گرمای کویر، بند بند آدمی را تبخیر می‌کرد و ظهر بیابان، آن همه چشمان مشتاق را با حیرت می‌نگریست،

همان جایی که حجه‌الوداع، رو به پایان بود و رسول مهر، دست‌های روشنگر پس از خویش را به کائنات نشان می‌داد.

از فرش تا عرش، امتداد فرشته است و نور... .

و مدینه، چشم به راه طلوع دهمین خورشید، لحظه‌ ‌شمار.

فرشتگان از عالم بالا، به خاک بوسی قدوم نوزادی می‌آیند که بی‌کرانگی‌اش در اتصال به خانواده عصمت آشکار است.

فوج فوج ملائکه؛ دسته دسته گل؛ باران باران، طراوت؛...

امشب، دل شب، چلچراغی درخشان در آسمان مدینه است.

امشب، حرم آسمان، چراغانی است.

ستاره‌ها، فانوس‌هایی روشن در دست فرشتگان، و ماه، روشن ترین آیینه بر طاقچه آسمان است امشب.

امشب، فرشتگان بر خانه خورشید نهم، سبد سبد گل بهشتی می‌پاشند.

در این شب عزیز، نوزاد مبارکی به دنیا می‌آید تا خورشید هدایت انسان به ملکوت شود.

مدینه در باغی از عطر گل محمدی جاری است.

شانه‌های شهر، خیس باران گل و ستاره است.

از هفت آسمان، صدای شادمانی می‌بارد.