عمری به انتظار نشستم نیامدی
چشم از همه به غیر تو بستم نیامدی

ای مایه امید بشر رشته امید
از هر کسی به جز تو گسستم نیامدی

ای خضر راه گم شدگان در مسیر عشق
چشم انتظار، هرچه نشستم نیامدی

گرچه ایام غم به درازا کشید و سال ها عاشقان،برگوشه دفتر گشوده انتظار،مویه های خویش را باخون داغ سینه نگاشتند،ولی قصه خورشید بی مثال، از پس سال های دیجور غیبت همچنان گرم و زنده است.
هنوز، گلبرگ ها به شوق لمس نور وجود او می شکفند. پرستوهای عاشق با رمز نام دلربای «یا بن الحسن»به کوی سپید شهادت می کوچند و هر امید وخوبی با نام مقدس او متولد می شود؛ او که صالح است؛ منجی است؛ هادی و مهدی است؛ واپسین حجت و دلیل الهی است و نغمه ساز آزادی و عدالت خدواندی! آه مظلومان و شکوه دردمندان و تضرع اهل ایمان، همه دعا برای آمدن توست.

هرگلی که پای چکمه ظلمی پرپر می شود،ندبه آمدن اورا می سراید. هر کودکی که در گوشه آوار جنگی خانمان سوز، دیده برهم می نهد،ندای «بای ذنب قتلت»را از حنجره خود سر می دهد.
زمین و زمان چشم انتظار مسافری با کوله بار عدالت است.

مسافری که فرشتگان در حسرت حضورملکوتی او-برترین عبد خداوند - «امن یجیب»را ضجه می زنند.
عابدی که عصیان و گناه آدمیان در زلال دعاهای شبانه او تطهیر می شود؛ آن کس که خیمه عدالتش، نیکوکار و بدکار را دربر می گیرد؛ راز نهان خدا، که فقط صالحان، محرم همدمی و هم قدمی اش می شوند و میزان و محک الهی که صداقت پاکان را عیان می سازد و کفر فاجران را کوس رسوایی می زند؛ وعده حتمی خداوند که زمین را از عدل و داد سرشار خواهد کرد؛ پس از آنکه درسراب ظلم و کفر گرفتار آمد.

*هزار سال است که هر غروب دلتنگ آدینه

به سمت ظهور تو نماز می گزاریم
آیا صبح نزدیک نیست؟
ای نازنین موعود آدینه! هرصبح و شام، دیده منتظران در تمنای وصال تو ندبه نشین می شود . هر لحظه زمان با آرزوی جاودانه شدن در قدوم سبز تو متولدمی شود.
قطرات باران به شوق دیدار روی تو از بلندای گنبد آسمان بر دستان عصیانگر زمین هبوط می کنند وآسمان از شرم حضورتو، پای برقامت خمیده زمین نمی فشارد که «بکم یمسک السماء ان تقع علی الارض»
می پندارم، رب العالمین، هر خشت بنای کائنات را با محبت به شما برگرفته است و هستی، تنها با عشق حضور شما، هوای سنگین زمان را به سینه فرو می برد.
و این همه مهر و شوق عالم به موعود آخر الزمان-مهدی امت محمد(ص) -بیراه نیست؛ مزد رسالت پیامبری است که امید و اشتیاقش به هدایت خلق،او را طبیب کوچه گرد دل های افسرده و دردمند کرد؛ واین نه مزد آن همه سال رسالت که مایه هدایت دل هاست.
لحظه وداع با امتش، 12ستاره در آسمان قلب هاشان کاشت تا یک به یک، برویند و پس از او صراط مستقیم و«حبل الله المتین» باشند واین گونه شد که مهر مهدی موعود با محبت حق درآمیخت ودوستی شما به آن پایه رسید که «من احبکم فقد احب الله».

*«ای موعود زمان، صاحب عصر،پرورده دامان پاک نرگس وآورنده عدل خدا!»

کمر زمین از گرانی بار انتظار خمیده است و دل های فسرده از ندیدنت، در سراشیبی عمر و سراب گناه دست و پا می زنند. اینک ما ماندیم ودلتنگی بی امان غروب جمعه، جمعه هایی که با خدا عهد کرده اند بی آمدن تو،تنها با آب دیده منتظران،قدم درسرخی غروب بگذارند.
ای آشناترین رهگذر کوچه های بی قراری مان!مگرنه آنکه«بکم عبدالله و بکم عرف الله؟
به خدا در غربت غیبت شما، چشمه های معرفت خشکید و عطش هم کلامی با اهل آسمان،قلب هایمان را گداخت.
ای میوه موعود درخت رسالت؛ امتداد نوح(ع) وحدانیت ابراهیم(ع) صبوری موسی(ع) ونجابت چشمان عیسی(ع) ای پسر محمد مصطفی(ص) چشم انتظاری مان تا کی ؟
این مژده سپید روزظهور! بی شک تو بیش از ما، برای فرج خویش که فرج ماست، دست به دعا برده ای!
کاش در لحظه های خلوتت با خدا، از ناشکیبی لحظه های غیبت بگویی؛ از خلقی بگویی که تنها با شناخت محبت خدا، به شفافیت جنس ملکوت راه می برند. از شیفتگانی بگویی که به مدد معرفت ولی خدا، لحظه های قنوتشان به آستان سبز خدا وصل می شود. کاش نجوای دلمان را آهسته درگوش خدا زمزمه کنی که «اللهم عجل لولیک الفرج».

خدا کند که بدانی چقدر محتاج است
نگاه خسته من بر دعای چشمانت

چه می شود که صدایم کنی به لهجه موج
به لحن نقره ای و بی صدای چشمانت

 

نوشته شده در چهارشنبه 90/9/23ساعت 4:20 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |