تقدیم به دایی شهیدم "بسیجی شهید بیوک طایفه باقری"  و همه ی جوانمردانی که رفتند تا من و امثال من مرواریدی بمانیم در صدف حجاب هایمان...

 

روی شانه ی غیرت،یاد جبهه ها مانده است

مرگمان اگر دیدیم پرچمی رها مانده است

 

دستمان چرا دیریست بوی خاک را دارد

یادمان مگر رفته ست،آسمان- دعا- مانده است!...

 

رفته اند،اما نه...کوله بارشان باقی ست

بر زمین نمی ماند،شانه های ما مانده است

 

در رگ حیات ما،خون لاله ها جاریست

شاخه گرچه خشکیده است،نسل ریشه جا مانده است

 

نام سبزشان آری،تا همیشه خواهد ماند

رفته اندو راهی سرخ،روبروی ما مانده است

 

 

نوشته شده در پنج شنبه 90/7/7ساعت 9:8 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |