دلنوشته ها
علی آن شب خدایی تر وضو کرد
چه زیبا، مرگ را بی آبرو کرد!
عطر قدم های علی، در کوچه های کوفه می وزد.
ناشناس شبگرد کوفه، به سمت مسجد می رود و ماه، مثل همیشه، مثل همه شب ها شاهد است.
و ماه، دوباره، هزار باره، دل سپرده به ضرباهنگ قدم هایی که نبض جهان است.
امشب، صدای قدم های علی علیه السلام ، تندتر از همیشه است.
امشب، طرز راه رفتن علی علیه السلام عوض شده است. مثل همیشه نیست؛ زمین، این را حس می کند، علی علیه السلام ، شتاب دارد.
در و دیوار، امشب بی قرارند قدم های علی را می شمارند!!
کاش مولا بازگردد!
کاش مولا به مسجد نرود!
کاش ابن ملجم امشب خواب بماند!
کاش دنیا خراب بشود!
کاش آسمان بر زمین آوار شود، اما علی نرود؛ علی به مسجد نرود.
ولی رفت.
علی رفت و دل تاریخ خون شد
تمام آسمان ها واژگون شد
دیگر صدای قدم های علی به گوش نمی رسد!
انگار مولا پا به مسجد گذارد.
باور نمی کنند؛ ـ کوچه ها را می گویم ـ باور نمی کنند، که دیگر او را نبینند!
باور نمی کنند ـ ماه را می گویم ـ که شاهد راز و نیازهای شبانه اش نباشد.
باور نمی کند ـ نخلستان ها را می گویم ـ که دیگر از عطر مناجات علی علیه السلام ، مست نشوند!
باور نمی کند ـ چاه را می گویم ـ که دیگر عطر نفس های علی را نشنود
باور نمی کند ـ دنیا را می گویم ـ که امشب یتیم شود! کاش امشب هرگز سحر نمی شد!
کاش ابن ملجم خواب می ماند!
به مسجد پا نهاده وسعت نور
کناری خفته شب تاریک و مغرور
ولی مولای ما از شوق دیدار
چه زیبا قاتل خود کرد بیدار!
علی در محراب، غرق خداست و محراب، غرق علی!
علی علیه السلام ، مست و شیدای خداست و محراب، دیوانه علی؛ کاش پسر ملجم، از تصمیم خویش منصرف شود!
کاش قبلش بلرزد!
کاش دستش بشکند!
کاش شمشیر، زهرآگین نباشد! کاش...!
فاصله علی علیه السلام تا خدا، یک سجده است
یک پرواز، یک «یا علی»
سحر باغم اذان مرگ سر داد
عدالت گوشه محراب افتاد
سحرگاهان سَر سجّاده درد
علی با خون خود افطار می کرد
... و خاک بی پدر شد!
دنیا برای همیشه یتیم شد!
«فُزْتُ وَ ربِّ الْکَعْبَه!»
به خدا که رستگاری از آنِ علی علیه السلام است و علی علیه السلام ، پیشوای رستگاران است.
سحرگاه 19 رمضان، در محراب کوفه، با ضرب شمشیر ابن ملجم علی متولد شد و برای همیشه «علی» باقی ماند.
هنوز از فرق مجروح زمانه
سرازیر است خون آن یگانه!
| Design By : Pichak |
LinkDump
