به تـــــو که می اندیشم جز غرق شدن در بی کرانگی روحت  ،

 حجم وسیعی از بخشش و مهربانی تمام وجودم را احاطه می کند و

 ناخودآگاه بغضی غریب به سراغم می آید ؛ بغضی آکنده از بوی غربت

 مظلومانه تـــــو...  

 به تـــــو که می اندیشم در فلسفه ی میلادت در نیمه این مهمانی بزرگ

 گیج می شوم ؛ بی گمان تـــــو پاداش عاشقی این چند روزه ای...

 دل کوچکم فرش راهت باد!...

 

نوشته شده در یکشنبه 90/5/23ساعت 1:31 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |