تمام احساسم با اشک معنا شد آن هنگام که وجود نورانی ات را در صحن دلم به تصویر کشیدم .

ذکر الغوث ، الغوث ، ادرکنی ، ادرکنی ، العجل العجل زبان الکنم را نیرو بخشید ،

تنها از خودت می توانم بپرسم : مولایم ! چه کنم تا مهری که درونم نشأت گرفته را حفظ کنم تا زمانی که لبخند رضایت را بر چهره زیبایت ببینم

نیم نگاهی و نیم لبخندی برای هستی ام بس می دانم

روزی جوابم را خواهی داد

به امید آن روز .

نوشته شده در سه شنبه 90/5/18ساعت 9:40 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |