رها کنید دگر صحبت مداوا را 
فراق اگر نکشد ، وصل می کشد ما را

تمام عمر تو ما را نظاره کردی و ما 
ندیده ایم هنوز آن جمال زیبا را

شراره های دلم اشک شد ز دیده چکید 
ببین چگونه به آتش کشید، دریا را

قسم به دوست که یک موی یار را ندهم 
اگر دهند به دستم ، تمام دنیا را

به شوق انکه ز کوی تو ام نشان آرد 
به چشم خویش کشیدم غبار صحرا را

جنون کشانده به جایی مرا که نشناسم 
طریق کعـبه و بتخانه و کلیسا را

تمام عمر به خورشید و ماه ناز کنم 
اگر به خانه تاریک من نهی پا را

نسیم صبح ز راهی که امدی برگرد 
ببر سلام ز من آن عزیز زهرا را

 

نوشته شده در چهارشنبه 90/4/22ساعت 3:54 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |