صبح از خانه بیرون می زند تا جهان به تو سلام کند و زندگی در عطر آرام تو که از افق می آید، جریان بیابد. پلک که می گشایی، کاینات با چشم های تو به گفت وگو می نشیند؛ آن گاه، میوه هایی که شاداب و درخشان بر شاخه ها نشسته اند، برایت شعر می خوانند.

صبح برای دیدن تو آمده است؛ تویی که روشن تر از خورشیدی.

 پلک که می بندی، آسمان تاریک می شود.

 گل های سرخ، از نخستین لبخند تو آغاز شدند و نسیم از نفس های معطر تو سرچشمه گرفته است. جهان، گهواره کوچکی است که با نفس های تو تاب می خورد و ساکنانش در آوازهای عاشقانه تو به آرامش می رسند و در خوشبختی غوطه ور می شوند.

عرش، در قنوت کوچک تو آرام می گیرد. با تو، زمین در آستانه پرنده شدن مانده است.

ما با تو چند پرنده تا پرواز بیشتر نداریم.

لبخند که می زنی، جهان از عطر شکوفه های معطر لبریز می شود.

عطر خنده هایت زیباترین پر پروانه هاست.

ای کاش با این رودهای مهربان، به دریای آغوش تو بپیوندیم!

هر رودی را که می بینم، یاد تو می افتم؛ تویی که هیچ گاه از رفتن باز نمی مانی.

تویی که سفر، خسته روزهای مسافرت توست. تویی که چون موج های ناآرام دریا بی پایانی و همیشه در راه رفتن.

همین امروز که آمدی، تمام ذرات خاک، عطر نام تو را آموختند؛ مثل همه نارنج ها، سروها، ابرها و پرنده ها. جاده ها، بوی ردپای تو را چشم بسته می فهمند. همه گلبرگ ها، رنگ تو را آموخته اند و همه عطرها، آغشته به نفس های تواند. تو، مسافر همه قلب های شکسته ای. همین امروز، تمام پنجره ها برای دیدنت سرک کشیدند و درها به یمن آمدنت، در آستانه عبور تو ایستادند و آغوش شدند.

همین امروز، باران باریدن گرفت تا طراوت معطر تو را تمام زمین حس کند.

صبح، با شتاب از خانه روز بیرون می زند تا جهان برای اولین بار، به تو سلام کند.

زندگی در عطر آرام تو که از افق سرازیر شده است، بدون دلواپسی به زیباترین رؤیاها، دل می سپارد و ابدیت در پای تو به پایان می رسد.

همین امروز، همه چیز از تو آغاز می شود و کلمات، دست به دست هم می دهند تا بسرایند: «با هر چه عشق نام تو را می توان نوشت».

ای موعود دل های خسته! تو می آیی و روزهای پیرمان، جوانی از سر می گیرند.

کجاوه بهار، فرود می آید در کوچه های پر درخت انتظار.

با تو خزانی نیست و خواب های آشفته باغ، به رؤیای سبز رویش بدل می شود.

نامت، سپیده ای است که دهان آسمان را متبرک می کند.

نگاهت، حماسی ترین چشم ها را به فروتنی وا می دارد.

بازگرد تا دیوار بلند انتظار، فرو بریزد، تا پنجره ها به سمت روشن ظهورت گشوده شوند و سینه سرخان غریب، بر بام عدالتت ترانه آشنایی سر دهند.

ای مسافر سال ها! بی تو لحظه هایمان در غبار فراموشی مدفون است.

بی حضورت، زندگی، تکراری است بیهوده که تیغ های رخوت بر تاروپودمان می زند.

بادهای وحشی، بر پیکر نازک شکوفه هامان فرود می آیند و به خاکشان می ریزند.

تو در کجای زمان پنهان شده ای که ثانیه هامان به جست وجویت از پا افتاده اند؟ باز آی که صبر از کف داده و رنجور، کوچه های انتظارت را به مویه نشسته ایم.رواق منظر چشم من، آشیانه توست            کرم نما و فرودآ که خانه، خانه توست

شنیده ام جایی هست در همین نزدیکی ها که هرگاه از فراموشی رؤیاها دلت گرفت، می توانی تمام ترانه های پرگریه ات را در گوشه و کنار آن جا بگذاری و برگردی!

آنجا همیشه چراغی روشن است

برای مسافران شب

که از خواب غمگین ترین نرگس گم شده می آیند.

آنجا، عطر آرام عبورش هنوز

تا آخرین پیچ جاده پیداست.

نمی دانم اولین زائری که ردپایش را دنبال کرد و بر سرمنزل ستاره رسید، راز شفای قفل کهنه انتظار را با خود کجا برد؟

شنیده ام که کسی هست؛

ایستاده بر درگاه آخرین صبح رهایی که تمام مویه های بر باد رفته را در کوله بار تنهایی خویش دارد

و تمام آن چراغ های باران خورده را که به یادش شکسته است.

اگر از راه علاقه به جانب خلوت غروب بردی، عطر محرمانه سلام ستاره را خواهی شنید؛

پس بیا برویم به حوالی چیدن یک پیاله دعای فرج؛

شاید خواب تلخ زمستان

به سحر برسد!

 

نوشته شده در چهارشنبه 90/4/22ساعت 3:37 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |