شنبه های تازگی، یکشنبه های سردرگمی، دوشنبه های روزمرگی، سه شنبه های پریشانی، چهارشنبه های دلتنگی، پنج شنبه های بارانی، جمعه های بی سرپناهی، جمعه های غریبی، جمعه های چشم به راهی و جمعه های انتظار... .

صدا را می شنوی؟ دست های دعا را می بینی؟ کدام دست را برای اجابت می فشاری؟

بوی آشنایی به مشام می رسد.

برخیز! کوچه ها را آب و جارو کن، چراغانی کن.

شمعدانی ها را قدم به قدم بچین. مهمان عزیزی در راه است.

عطر آمدنش، از سر کوچه، از آن سوی شهر، از آن سمت مرزهای فاصله می آید.

خواب دیده ام؟! نه!

من معنای بیداری را در تک تک پلک های خیس و پر اشتیاق چشیده ام. کدام خواب؟ کدام رویا؟ کدام خیال؟

آقا، بی قراری هامان رنگ اشتیاق دارند و طعم دلتنگی. دلتنگ آمدنت هستیم؛ التماس نگاهمان را ببین و بیا!

ای که تا آمدنت چیزی نمانده! تا انفجار زمان فاصله ای نیست؛ زودتر بیا.

 

نوشته شده در دوشنبه 90/4/20ساعت 9:37 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |