دلنوشته ها
از این چادر بپرس،
تن هزار زخم خورده را چه باید کرد؟
دیگر گریه هم شفای بغض های به خون نشسته نیست!
قد خمیده را به رکوع پی در پی نافله شبانه، بهانه دهی؛
زخم پیشانی شکسته را
به نوازش کدام دست آشنا، آرام نمایی؟
بیا از اینجا برویم!
کسی چه می پرسد حال تو را؟
این دیوارهای تبعید چه می دانند
که عطر کوچه باغ های مدینه
در سجاده به یادگار مانده از مادرت، محبوس مانده است؟
بگو خاطرات، دست از سرت بردارند!
هر روز، چوب خیزران و لب خونین
بر طاقچه نگاهت پرپر می زنند
و شب نشده،
سر بریده ماه را بر نیزه، به غنیمت می برند.
خواب به چشمت نیامده؛
گاهواره می سوزانند و تازیانه می چرخانند...
اصلاً بگذار همه خلخال ها و گوشواره ها را به غارت ببرند
این هروله شبانه ات، در پی سر بریده برادر، تا کی؟
بیا از اینجا برویم؛
خرابه نزدیک است.
لااقل سه ساله را بهانه کن
و برای بی سر و سامانی دلت
سر به دیوار غربت بگذار.
راستی، با آن قنداقه خونین که رباب علیهاالسلام ، در پی اش می گشت، چه کردی؟
مشک تیرخورده را در کدام پستوخانه دلت مخفی کردی تا سکینه نبیند؟
عبای هزار تکه شده علی اکبر علیه السلام را به کدام بازمانده از تبار مجنون بخشیدی، تا به دست لیلا نرسد؟
ام البنین علیهاالسلام را چه صدا کردی که یاد پسران پرپر شده اش نیفتد؟
در آن کربلای هزار بار گریسته تو
کسی نبود تا آن پیراهن کهنه خون آلود را از چشم مصیبت زده تو، دور نگه دارد؟
گریه کن، صبورترینِ عالم!
آن تن عریانی که بر خاک و خار و خون غلتید،
عزیز تو بود؛ عزیزتر از جانت!
همین که عکس سر بریده ماه، در پیاله آب افتد
و باد، عطر غبار قبور کربلا را در هوای یادت بپراکند،
وقت زیارت تو رسیده است؛
وقت آنکه کبوتران پرپر شده در قفس نگاهت، پرواز کنند
و ستاره های غروب کرده در حنجره زخمی ات، آواز بخوانند؛
وقت آنکه دوباره عباس علیه السلام برایت رکاب بگیرد
و علی اکبر علیه السلام زانو بزند
و قاسم علیه السلام ، مرکبت را آرام بنشاند
و حسین علیه السلام ، دست دراز کند،
تا تو را همان طور که شایسته عقیله بنی هاشم است،
سوار محمل نماید.
چشم هایت را باز کن
تمام شد خواب وحشتناک این روزها!
اکنون، آغوش پیامبر صلی الله علیه و آله است و گریه های وقت تولدت!
| Design By : Pichak |
LinkDump
