میلاد فرخنده گوهر ولایت، در صدف کعبه است.مولودی که محبتش دل‌های عاشقان فضیلت را روشن ساخته و مولایی که ولایتش کیمیای دگرگون ساز دل‌ها و زندگیهاست.

گنج «علی دوستی» عطیه‌ای الهی در قلوب شیعیان است.

سیزده رجب تولد زمزم زلال عترت است.تولدی که چشمه عبودیت را در جانهای خفته جوشان می‌کند و نورش مشعل فروزان راه رسالت نبی اکرم (ص) است، سیزده رجب آینه حق نما در طلیعه خط ولایت است.

عشق او آینه دل را صفا و جلا می‌دهد و ولای او مرز قبولی طاعات بندگان است.

او بود که در دامان نبی اکرم (ص) پرورش یافت و یاور و جانشین او شد.

خود در این باره می فرماید: «پیامبر مرا در دامان خود پرورید. در کودکی مرا چون فرزند خویش در آغوش گرمش می‌فشرد و در جایگاه مخصوصش جای می‌داد. آنچنان به پیامبر نزدیک، بودم که عطر خوش او را می‌شنیدم. او غذا را می‌جوید و در دهانم می‌گذاشت. من پیوسته به دنبال پیامبر می‌رفتم. هر روز نکته‌های تازه اخلاقی به من یاد می‌داد و مرا به راه راست سفارش می‌نمود. من هرگز دروغ نمی‌گفتم و در کردارم اشتباهی دیده نمی‌شد.»

گزیده‌ای از بیانات قصارمولی الموحدین (ع)
با مردم چنان بیامیزید که اگر مردید بر شما بگریند و اگر زنده ماندید به شما مهربانی ورزند.
اگر بر دشمنت دست یافتی بخشیدن او را سپاس دست یافتن بر وی ساز.
هر که همراه آرزوی خویش تازد مرگش به سر دراندازد.
آنکه کرده و عمل وی او را به جایی نرساند نسب او وی را پیش نراند.
برترین پارسایی نهفتن پارسایی است.
شریف‌ترین بی‌نیازی وانهادن آرزوهاست.
آنکه آرزو را دراز کرد کردار را نابساز کرد.
قناعت، مالی است که پایان نیابد.
در دگرگونی روزگار گوهر مردان پدیدار است.
خودپسندی آدمی، یکی از حسودان خود اوست.
ستودن بیش از سزا، چاپلوسی کردن است و کمتر از آنچه باید، درماندگی است.

نوشته شده در سه شنبه 90/3/24ساعت 11:46 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |