خدایا سپاست می گویم از آنکه:

مرا دستی دادی تا بنویسم نه اینکه نان را از سفره ی همسایه بدزدم.

شعوری دادی برای درک رسالت قلم  تا حرفهای دل را بر صفحه ی کاغذ بنگارم نه آنکه حقی را ناحق سازم .

چشمی دادی تا حقایق را ببینم و بخوانم نه آنکه دریده گردند برای دیدن عیوب دیگران .

گوشی دادی تا سخنانت را بشنوم نه آنکه حرفهای یاوه دیگران را.

پایی دادی تا در مسیرت حرکت کنم نه در خلاف جهت خانه ات.

سری دادی تا در سجده گاه بر زمین سایم نه آنکه اندیشه بد در آن بپرورانم.

قلبی دادی تا مهرت را در آن جای دهم نه کینه ی دیگران را .

ذهنی دادی تا علومت را فراگیرم و نادان نمانم نه آنکه نقشه های پلید در آن جای دهم.

اما نمی دانم همه ی اینها که تو به من ارزانی داشتی رسالتشان را دریافتم یا نه ؟

 اینکه تو زیبایی وخواهان زیبایی . و اکر همه ی اینها به من بخشیدی از سر محبت

 بود و اینکه هرچه بیشتر خود را با تو مانوس بدانم نه آنکه خود را از تو محروم.

یاریم کن مهربان تا از مسیر جهل و نادانی دور شده و هر روز بیشتر از پیش به

سوی نور به سوی تو به سوی مهربانیت گام بردارم . یاریم کن تا نادان نمانم و از

 غافله ی یارانت جا نمانم . یاریم کن تا عشقت را دریابم و عاشق و وفادار به

 عشق تو زیباترین معشوق .یاریم کن تا تشنه ی آموختن حقایق باشم . یاریم کن تا

 دستانم- شعورم- چشمانم -گوشهایم -پاهایم -سرم -ذهنم -همه و همه در جهت

شناخت تو باشد و یاری رساندن به مخلوقاتت تا حد توانم.

آمین

 

نوشته شده در چهارشنبه 90/3/11ساعت 1:43 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |