دگر بار،جهان بر فصل نخست نشسته هست.

درود بر هر آن کس که کوشاست و آن کس که رویش و

پویش را میزان ضیافت خود کند.

کنون که رسیده هست بهار، بهاری نما لبخندت را،که

هر کسی را تپیدن قلبی است در انتظار. 

 

و نوای عشق آید،زهر بام و زهر ارزن.

بهاران و نوروزتان خجسته باد.

شکوفه های اندیشه ات را ارزانی نما،که گلهای

اندیشمند،سخت ریشه اند و پر بار.

فصل رویش هست ودلدادگی و دوستی.

هم زیستنی باران و آفتاب.

سردی و گرمی همچون دل دلدادگان.

عاشقان نمونه سازند،رقص ماهی را در کارگاه خیال.

ربیع آغازی هست برای شعر و شاعری.

آری فصل،فصل آغاز و ابتداست.

پس بر این باور دل خوش داریم که زندگانی شاد گردد برای ما،

برای مردمان خوب ایران،و ببینیم همه پر شوق و پر امید،

بدور از محرومیت،سر بلند و آزاده

نوای بالندگی سر داده با شور و پر احساس.

 

 

نوشته شده در شنبه 89/12/28ساعت 9:56 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |