مباهله، داستان حقیقت نابی است به نام «اسلام».

زمین و زمان، چشم به عظمتشان دوخته است و مبهوت بزرگی جان‌هایی است که هستی از ادراک آن ناتوان است.

نمی‌دانیم معنی ایمان خالص این خاندان چیست که خدا به سبب عظمت ایمانشان، دعوت به مباهله می‌کند.

آیه مباهله را مرور می‌کنم و بار دیگر ردّ نشانه‌ها را می‌گیرم.

بر واژه «انفسنا» چشم دوخته و با خود می‌گویم: «علی جان پیامبر است یعنی چه؟» چه کسی می‌تواند به منزله جان رسول خدا باشد؟ جز این است که باید تمام ارکان وجودش و تمام ذرات هستیش، با پیامبر یکی شده باشد؟!

در این میان، تنها خط فاصل میان‌شان نبوت حضرت محمد(ص) و ولایت حضرت علی(ع) است.

مباهله، داستان مقابله نور با ظلمت، غلبه سپیدی بر تاریکی و رویارویی عده‌ای سایه نشین با ستارگان خلقت بود.

سیطره توحید بر تثلیث، چیرگی معنویت نبوی بر وسوسه های خنّاسان و اوهام شکّاکان، شکسته شدن هیبت منکران و خضوع باطل در برابر حق، در روز مباهله ظهور یافت.

مباهله، شکوه عظمت و کبریایی خداوند در اثبات حقانیت رسول اکرم (ص) و درخشش نور الهی در وجود پاک ترین و برترین انسان ها بود.

همان کسانی که قرآن درباره آنان فرمود: «خداوند می خواهد پلیدی و ناپاکی را از شما اهل بیت دور کند و کاملاً شما را پاک سازد» و به راستی مباهله، حقیقتی همیشگی است.

مباهله، روز جشن توحید و نبوت و امامت است.

عیدی است که در غدیر امضای «رَضیتُ لَکُمُ الاسلامَ دینا» بر آن زده شد.

روزی است که توحید آن گونه که خدا می خواست، جلوه‌گر شد و نبوت با سندهایی از کتاب های آسمانی به اثبات رسید و امامت با معرفی نفس رسول، کامل ترین جلوه خود را نشان داد.

این پیوستگی توحید و نبوت و امامت، اعتقاد شیعه است و خط مستمری را تداعی می کند که ارتباط مستقیم بشر با خدایش در هیچ زمانی قطع نمی شود.

از همین روست که شیعه، مباهله را روز خود می داند و هرساله خاطره آن را گرامی می‌دارد.

مباهله، روز توحید و جشن نبوت و عید ولایت و برائت است.

 

 

 

نوشته شده در سه شنبه 89/9/9ساعت 4:22 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |