قلبش آرام بود و ضمیرش شاد.
صدای اذان که به گوش می‌رسید، بوی همتش در کوچه‌های مدینه می‌پیچید؛ 
پیامبر آگاهی مردمان خواب، پیامبر محبت به دختران عرب و رسول بخشش دشمنان سنگدل! بی‌تو، مدینه، مدینه نیست. سکوت مدینه، بوی رفتن می‌دهد.

پیش از تو گویی در این شهر زندگی نبود، گویی محبت و مهربانی و همدلی نبود! 
تو آمدی و نزدیک خانه مستمندی خانه گزیدی؛ مسجدی ساختی برای پرستش و برای همدلی مسلمین با تو.
 علی آمد، فاطمه آمد، سلمان آمد و ابوذر و پس از تو، همه می‌روند.
 بی‌تو مدینه دیگر مدینه نیست.
چشم مبند! بگذار چشمت نگران امت بماند!
زمزمه‌های مرثیه‌گون کوچه‌های مدینه را یک به یک می‌پیماید. خویشاوندی نخل‌های مدینه با داغ، زجرآورترین تصویر است.
از گلوی بغض‌آلود هر واژه، ماتم می‌چکد. 
مسجد از صدای روح‌نوازت خالی است و ضجه در محراب، ریشه دوانده است. 
تمام دقایق بیست و هشتم صفر، خزان است و وجب به وجب مدینه، تب‌دار این سفر. 
پیرامون زهرا علیهاالسلام، اندوهی وسیع پا گرفته و اشک‌های غلطان مدینه با ناله‌های «ام ابیها» همسو شده است.
بی‌شهد نبوت، روزگاری تلخ، ذائقه دین را پر کرده، کینه‌هایی از خیبر، زهر در شریان دقایق ریخته است. 
بی‌نگاه رحمت‌گستر واپسین پیامبر، کدام لحظه را تاب بیاوریم؟ بی‌صدای عطوفت‌زای او، به کدام سو پناه بجوییم؟ «اللهُمَّ إنا نَشکُو اِلَیکَ فَقْدَ نَبیِّناً صلی ا... علیه و آله»
بیست و هشتم صفر، یعنی ضمیمه شدن عطری بدیه به آسمان و روز سیاه‌پوشی قبیله‌های سادگی و فروتنی و چه محروم است زمین که فروغ یگانه خود را از دست داده است.
سالروز عروج ملکوتی پیامبر بزرگوار اسلام و شهادت مظلومانه امام حسن مجتبی(ع) بر دوستداران خاندان اهل بیت عصمت و طهارت تسلیت باد.

نوشته شده در سه شنبه 88/11/20ساعت 4:10 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |