ماه میهمانی خدا به نیمه رسیده است؛ ماهی که فرشتگان، دسته دسته بین زمین و آسمان در رفت و آمدند و هاله‌های نور اهل ایمان را بالا می‌برند، و هوا عطرآگین بال آنهاست.

زمان با تمام شتابی که داشت، گویی متوقّف شده بود و نبض هستی، با تمام هیجانش، جریان کُندی داشت!

خیل فرشتگان، با بال های خویش، کوچه های بلورین آسمان را آذین می بستند و حضرت جبریل علیه السلام در انبوه رنگین کمان، بر آسمانِ «مدینه» بال گسترده بود.

در خانه امامت و رسالت، نور و ولایت و در خانه حضرت زهرا علیهاالسلام ، خورشیدی طلوع می کرد که تمام هستی، در انتظار پرتوافشانی اش بود؛ خورشید بی بدیلِ شرافت و نَسَب، کرامت و زهد، رحمت و مهر و شهادت و عشق.

میوه جلوه زار طوبی، آیینه تجلّی گاهِ پرتو ذات و تبلور عشق در عاطفه آباد ولایت! که اوّلین اختر آسمان فروز «تشیّع» است و کریم ترین نخلِ بوستانِ آل ا....

ناگهان، صدای هلهله‌ای به گوش می ‌رسد.

 صدای تسبیح؛ صدای شور و نشاط عرشیان.

نوری متولد می‌شود که از عرش تا فرش را می‌گسترد و جلوه حضور این نور آسمانی، در خاندان وحی رخ می‌نماید.

آری، امشب خانه علی(ع) و فاطمه(س) غرق در شادی تولد نخستین فرزند است.

امشب تجلی حسن ازلی است که در چهره دلگشای چهارمین معصوم، حسن بن علی(ع) نمایان می‌شود و با آمدنش، جان‌ها را صفایی دیگر می‌بخشد.

آغوش آسمانی جبریل علیه السلام قنداقه مولود را لمس می کند و انعکاس زیباییش بر آسمان تابیده می شود.

کیست این مولود؟ چه نام دارد؟

کسی برای نام گذاری، تعجیل نمی کند.

 نوبتِ سروش آسمانی است؛ لب به دعا می گشاید: یا مُحسنُ بِحَقِّ الْحَسن!

آری! این تصویر، همان فَتَبارَکَ اللّه ُ اَحسَنُ الْخَالِقینْ است؛

تفسیر اللّه ُ جَمیلٌ و هُوَ یُحِبُ الجَمالْ!

نهایت شادمانی بر لب های حضرت زهرا علیهاالسلام نقش می بندد؛ این مولود، اولین میوه پیوند میان رسالت و امامت است.

اولین تبلور عشق و ایمان، طراوت و شور.

اَلْسلامُ عَلیکَ یَا اَبا مُحمّد یا حَسنَ بنَ عَلی، اَیُّها الْمُجْتبی!

 

نوشته شده در چهارشنبه 89/6/3ساعت 1:6 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |