آن گاه که مشکلات و مصائب، یکى پس از دیگرى به انسان هجوم می‌آورد یا وقتى که انسان بیمار می‌شود و از سنگینى مصائب مى‌کاهد. در ماجراى غم انگیز کربلا، آقا ابا عبدا... الحسین (ع) وظیفه حفظ و مراقبت از زنان و کودکان و پرستارى از بیماران را به خواهرش زینب کبرى(س) سپرده بود، چرا که خوب می‌دانست زمانى که تازیانه دشمن فرود می‌آید و وقتى که کف پاى اطفال یتیم تاول مى‌زند یا آنگاه که فرزند دلبند امام از فرط ضعف و گرسنگى از مرکبش مى‌افتد و... در تمامى این موارد فقط زینب(س) است که می‌تواند پناهگاه و تکیه گاهشان باشد. 

آرى، او که مصائب روز عاشورا چون باران بر سرش می‌بارد و مشکلات چون توفان او را در برمى گیرد و داغ هاى پى درپى آزارش می‌دهد، حتى لحظه اى از وظیفه اش نسبت به «پرستارى و مراقبت» از کاروان اسرا و از امام سجاد(ع) کوتاهى نمى کند. جمعى زن و کودک که داغدار، گرسنه و تنشه و بى پناه هستند، شدیداً به یک سرپرست نیازمندند و آن فرد کسى جز دختر آزاده زهرا(س) نیست. 
عصر عاشورا، اگر چشم دل باز کنیم، خواهیم دید که حضرت زینب مضطرب و حیران در کنار خیمه اى آتش گرفته بر سر و سینه می‌زند و ناله می‌کند و می‌گوید: خدایا چه کنم؟ بیمارم در میان خیمه در حال سوختن است. 
خواهیم دید که او اشک چشم کودکان را پاک کرده و آتش دامنشان را خاموش می‌کند. براى این که تازیانه دشمن بدن ضعیف و لاغر کودکى را نیازارد، خود را سپر او قرار می‌دهد و خاطره تازیانه هاى دشمن بر بدن عزیز مادرش زهرا را زنده می‌کند. 
دستور حرکت صادر شده و کاروان بدون کاروان سالار را به اسیرى می‌برند. کاروان اسیران درخواست می‌کنند که جهت وداع، از کنار قتلگاه عبور داده شوند. 
همین که زنان داغدار و کودکان عزادار به قتلگاه می‌رسند، با منظره دلخراشى مواجه می‌شوند: لاله هاى گلستان محمدى پرپرى که درآغوش می‌کشند. 
در این میان امام على بن الحسین(ع) وضع خاصى دارد. او بیمار است و علاوه بر آن پاهاى مبارک و دستان مطهرش را بسته اند. او فقط از بالاى مرکب به گلزار خزان دیده می‌نگرد و اشک می‌ریزد. 
بوى خون، منظره غیرقابل باور قتلگاه و اجساد افتاده در آن، به امام حالت عجیبى داده است. بدن هاى پاک و قطعه قطعه پدر، برادر، عمو و عموزاده و دیگران، تاب و توان از او برده است. 
پیام رسانى و افشاگرى از اهداف اصلى نهضت عاشورا بوده است که بر این مطلب شواهد و قرائن عدیده اى وجود دارد، پاسخ امام حسین(ع) به اطرافیان مبنى بر این که: «ان ا... شاء ان یراهن سبایا» دلیل بر آن است که خداوند بدینوسیله می‌خواسته نهضت عاشورا زنده بماند. 
حضرت زینب(س) و همراهان، تعمداً در مقابل مردم اقدام به سخنرانى، سوگوارى و مرثیه خوانى می‌کردند تا عواطف آنها تحریک شود و با برشمردن آنچه بر آنان و مردانشان گذشته، مردم را علیه طاغوت بشورانند.
 از این رو اسیران اهل بیت و در رأس آنان حضرت زینب(س) از هر فرصتى براى تحقق این هدف مقدس استفاده می‌کردند. 
سرّ نى در نینوا مى‌ماند اگر زینب نبود 
کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود 

نوشته شده در دوشنبه 88/10/7ساعت 2:44 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |