واژه ها، سیاهپوش قامت شکیبای پیام آور نهضت عاشورایند.

وداع فریادگری از نسل خورشید، کوچه های دمشق را عزادار کرده.

ای گل بوستان ولایت! کاش می‌شد بار دیگر علی‌وار علیه السلام بر زلف اندیشه و سخن شانه زنی و آتش خطبه‌هایت بر خرمن یزیدیان گیرد.

ای مادر صبر و ای اساس عفاف! برخیز و به جان بی‌رمق مسلمانان، با گوارای کلام و عصاره پیامت، روحی تازه ببخش.

ای بانوی شکیب که یادت، آتشفشان زخم های مکرر را همنشین دشت جانم می کند!

با من از روز واقعه بگو!

با من از سری بگو که در هیاهوی شهر شقاوت، بر فراز نیزه، زمزم آیات وحی را جرعه جرعه نوشید.

با من از هفتاد و دو سر بلند بگو که شعله در قافله قلب ها ریختند.

با من از ناوکی بگو که بر نازکای گلوی تشنه  اصغر فرو شد.

ای آیینه شکیبایی که خلاصه کربلا در نام تو زنده است!

شگفتا از این همه صبوری که با تو هم خانه است.

سلام بر تو ای آیه آیه کربلا

و ای جرعه جرعه حسین!

نامت که بر زبانم می چرخد، نوحه ای غریب در حنجره‌ام می‌شکفد و به نینوا خوانی‌ام می خواند.

همه خاطرات کربلا و کوفه و شام و تمام حال و هوای مدینه در تو جاری است.

تو آن گوهر رازآلود آفرینشی که بهترینان، با ذکر نامت به اجابت خانه می رسند.

تو سرآغاز و سرانجام جمال و جلالی که در پیدا و پنهان این روزگار شب زده، می‌وزی

و در سایه تلاوت آیات مدنی توست که جهان بر مدار مدارا می چرخد.

خداحافظ ای ستاره دمشق!

خداحافظ، ای زخم های دلت یادگار نینوا!

دیگر امشب به مرور خاطرات سرخ پرپر شدن کبوتران نخواهی پرداخت؛ که تو نیز کبوترانه کوچ خواهی کرد تا به کاروان آسمانی حسین بپیوندی.

زمین، چه عرصه تنگی برای پاره‌های دل فاطمه (س) و علی(ع)  بود!

مگر گل‌های چیده وجودت ای ام المصائب، چقدر می توانستند در آب دیدگانت، زندگی را ادامه دهند؟

از امشب، اشک های فراق یوسف تو، بر دامن پیراهن خونینش سرریز خواهد شد و زمینیان، داغدار جای خالی تو خواهند بود.

آن روز که هرم خطبه هایت، شام را گرفته بود و دود آه از دلت برخاست، در میان خاک عطش، ریشه دواندی تا امروز، وقتی خاک، تو را در برمی گیرد، نام تو در جای جای خاطرات کربلا شکوفه کند.

 

شکوهغیرت تو ای زن، هنوز شنیده می شود که چگونه قلب سنگ های خارا را آب کردی و شعله صبرت، بر همگان روشن کرد که چگونه بی برادر، یتیم می شوند. 

نوشته شده در شنبه 95/2/4ساعت 9:38 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |