اگر نگاه شوخ گل و ناله بلبل به هم پیوند می خورد؛ از نسیم بهار است، اگر گل ها زیبایی خویش را به دیده تماشاگران هدیه می‌کنند؛ حاصل مستی بهار است و  اگر چکاوک با موسیقی رود، سرود سبز زیستن می سراید به یمن رستاخیز دوباره زمین است .

چه زیباست در این رستاخیز طبیعت، نقش بندهای قشنگ نقاش آفرینش را با تأملی ژرف بنگریم و در زایش بی امان زمین و دگرگونی مقتدرانه زمان، دگرگونی درونی خویش را از خالق نوروز آرزو کنیم.

بهار، قطع نامه ای است که علیه سردی و خشونت، انجماد و خواب، سکون و سکوت و رخوت و یخ زدگی صادر می شود.

پلک بسته سبزه ها باز می شود.

خاک خمیازه می کشد و گل به تبسم و خنده می ایستد.

بهار که می آید صولت زمستان می شکند و ناز و تنعم خزان پیش پای باد فرو می ریزد.

 آب ها در سفر طولانی خویش، شکفتن را در گوش درختان زمزمه می کنند.

در قیامت شگفت خاک، رازهای پنهان زمین آشکار می شود و گل ها و شکوفه های لرزان به پای می ایستند تا من و تو، پلی به فردای ناگزیر ببندیم تا غبار برانگیخته دیروز و امروز، فردا را از ما نگیرد.

نوروز، حکایت نو شدن و نوخاستن است، حکایت بهار، حکایت سر زدن حیات پس از مرگ زمستانی و حکایت سبز سرسبز شدن و سبز ماندن؛ نوروز، سرفصل کتاب سبز آفرینش است که در هر سال با تجدید مطلع خود، شور حیات را در گوش جان هستی با ترنمی دل نشین می نوازد؛ نوروز آغاز است، آغاز بهار و آغاز حیات.

آغازی که درختان با زبانی سبز و بانگی بلند آن را اعلام می کنند؛ نوروز، برهان رستاخیز است و مجالی برای بازگشت و رجعت به اصل شکفتن و سبز برخاستن؛ نوروز، تقاضای سبز شدن است.

و مائیم که در این بهار؛ درمانده از قید و بندهای زندگی بار دیگر رو به خدا آورده و دستهای نیاز را بالا می‌آوریم و می خوانیم یا مقلب القلوب و الابصار، سر بر سر سجاده ای از عشق می‌نهیم و می‌گوییم یا مدبر اللیل و النهار و یا محول الحول و الاحوال، از او حول حالنا الی احسن الحال می خواهیم که در این سال جدید بار دیگر در سایه قرآن و اهل بیت پرنیان رحمتش را بر سرزمین کوچک دلمان بگشاید تا از برکت آن سبز باشیم و پر امید.

 

از او می‌خواهیم تا همراه با سبز شدن گلها از این به بعد جز از او و نام بلندش نگوییم و به عشق وصال و روضه رضوان عارفانه‌ترین باشیم تا بنده‌وار سر بر آستان مقدسش نهیم و او را سپاس گوییم.

نوشته شده در چهارشنبه 94/12/26ساعت 5:40 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |