کدامین سکوت را بشکنم؟

کدامین توبه را فریاد زنم؟

به کدامین قبله نگاه کنم؟

وقتی زبانم آن قدر بی تو حرف زده که دیگر نمی تواند زمان از تو سرودن، واژه ها را جاری کند و بی اختیار، درمانده دست به دامان سکوت می شود .

به کدامین توبه تو را فریاد زنم که شرمنده از تمام توبه های شکسته ام!

کدامین قبله را باید نگاه کنم که چشم هایم هنوز در سیاهی مردمک خویش مانده است؛ آن قدر که کعبه را در میان این همه قبله های مجازی، گم کرده ام.

خدای من، معبود تمام لحظه های زندگی ام،

ای بی نهایتِ قادر،

ای رحیم!

لحظه های تاریک زندگی ام را با نور عنایتت روشن ساز

و از نغمه های آسمانی ات و کلام جاری قرآنت به لحظه های پر از سکوت من ببخش.

الهی! رشته تعلقات زمینی، تارهای عنکبوت هوسند و شبهات غرور و جهل، نسوج نازکی که باد حوادث آن را از هم خواهد تنید.

سیل مصائب، جانم را مالامال ماتم کرده که: «ما مِنْ نُکْتَه تُصیبُ الْعَبْدَ اِلاّ بِذَنْبٍ؛ هیچ گرفتاری به انسان نمی رسد، مگر به سبب گناه».

پروردگارا! پایه های منزل آخرتم، بر زمین سست هوس قرار گرفته و سیل گناه، ستون های امیدم را ویران کرده است.

این بنده عاصی را دریاب که غنچه حرمتش با توفان معاصی پرپر گشته و حریم آسمانی اش به هرم نافرمانی الهی سوخته است!

حفاظ بال فرشتگان را و هاله حمایت قدسی را دریده و اکنون میان زمین و آسمان، هراسان به امید نگاه کرامت تو ایستاده و «امیدوار به بخشش پروردگار»، در سیاهی ستم به نفس خویش، چشم امید به هاله ناهید ندبه و انابه دوخته تا شاید به سنت آسمانی «ادعونی استجب لکم» پاسخی در خور غفران و رحمت الهی بشنود.

پروردگارا!

آیا این طایر بلند پرواز بلند آشیانِ بال و پر شکسته را امیدی به بال و پر گشودن هست؟!

ای شنوای ناله های نجواگران تنهایی! این صاحب آه های جگر سوز را که از قعر چاه حسرت و ندامت تو را می خواند، دریاب که هرچه تو فرمایی همان مراد ماست!

معبودا!

از چشمه های روشن بصیرتت به تاریکی چشم هایم ببخش تا با زلال اشک هایم، نظاره گر کعبه حضورت باشم.

ای بخشنده مهربان!

درهای رحمتت را بگشا تا به گدایی بخشش وجودت، به درگاهت رو آورم.

قسم به لحظه های روشن صبح، امید مرا ناامید مساز.

 

قسم به خودت، ای فریادرس فریادرسان، بار دیگر مغفرت خویش را بر من ارزانی بدار.

نوشته شده در یکشنبه 93/4/15ساعت 9:22 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |