.. و اینک به فراسوی اندیشه های زمینی نظر دارد، به حکمت ربّانی، به مصلحت رحمانی.

و چشم می دوزد به کرانه های آسمانی و بی کرانه های لطف الهی تا ستارگان تحوّل، در دامانِ بلندِ آینده فرود آیند و قبله، روی دیگری به مسلمین نشان دهد.

«قَدْ نَری تَقَلُّبَ وَجْهِکَ فِی السَّماءِ فَلَنُوَلِیَّنَّکَ قِبْلَةً تَرْضاها؛ نگاه های معنادار تو را به آسمان می بینیم، تو را به سمت قبله ای که رضایت تو را جلب کند می گردانیم.»

تنها عظمتی، او را به تعظیم فرا می خواند که در لایتناهی معبود می گنجد و تنها به فرمان کسی گردن می نهد که رسالت را خلق فرموده است.

هنگام ظهر، قامت عشق را به نماز افراشته است و دو رکعت به خدا نزدیک تر شده که نزول جبرائیل، حضورش را هدایت می کند به جانب کبریائی کعبه.

و این گونه در چهار رکعت، بر دو جهت، سر به سجده می ساید، بی آن که دریچه های تردید را به دل بگشاید.

در اتّحادی که «مسجد ذوقبلتین» به صف کشیده ست، جان های اقامه بسته از اطاعت او پیروی می کنند که عارفانه های روشن محراب را دیدگان گشوده دل می تواند دید.

به گواهی کلام خدا:

«وَ ما جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتی کُنْتَ عَلَیْها إِلاّ لِنَعْلَمَ مَنْ یَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ یَنْقَلِبُ عَلی عَقِبَیْهِ وَ إِنْ کانَتْ لَکَبیرَةً إِلاّ عَلَی الَّذینَ هَدَی اللّهُ»

تغییر قبله از آن طرفی که بر آن نماز می گزاردید، برای این بود تا موافق را از مخالف تمیز دهیم و این کار برای غیر آنهائی که خداوند آنان را هدایت کرده است، کار پر مشقّتی بود.

نوشته شده در چهارشنبه 91/3/17ساعت 11:59 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |