دلنوشته ها
آفریننده من! ای که بهار را برای من به ارمغان آوردی و گام های مرا به گلگشت در چمن سبز طراوت خواندی!
ای که نهان خانه جانم را پر از آوای دوست دوست کردی و گوش دلم را با نوای عشق، پیوند دادی...
ای که گل را آفریدی تا سایه سبز و مهربانش را بر سنگ فرش زمین ببخشاید و با نسیم، عاشقانه سخن بگوید!
ای که شبنم را آفریدی تا بر گونه های گل چکه کند و با هر چکّه، نام بلند و متبرّک تو را به خاطر بیاورد.
ای که نسیم را آفریدی تا دوره گرد صمیمی کوچه های شهر تخیل و تغزل باشد و عطر آیه های نورانی تو را به مشام تشنه عاشقان برساند.
ای که به قامت قیامت برانگیز درخت، سجده عشق آموختی و نور ناب هستی را در آوندهایش جاری ساختی!
کریما! تو خود می دانی که بهار بی لطف تو سبز نیست و بید مجنون بی اشارت آبی تو گیسو به دستِ باد نمی سپرد!
معبودا! آلاله رویان تو تمنای باران دارند!
ای نگارگر بهار! این تو و این کاسه های سرشار از سؤال
| Design By : Pichak |
LinkDump
