ای خدای بزرگ ! ...

این منم، کوچک ترین عاشق بزرگی ات؛ که دستانم را با سبدسبد التماس، فقط به شوق چیدن سیبی از معرفت تو، به آسمان ها بلند کرده ام!

دستانم را بگیر و ذرّه ذرّه ی وجودم را در لحظه لحظه ی حضورت حل کن و در گوشه گوشه ی قلبم، فانوس فانوس، روشنایی بیاویز!

خدایا! ... تو را حس می کنم، درست مثل نسیمی که نرم و ملایم، در سکوتِ گندم زار می پیچد و توفانی از آرامش، برمی انگیزد.

بوی تو را که خوشبوتر و دل انگیزتر از عطر تمام گل های عالم است، با تمام وجود، نفس می کشم تا از شمیم حضورت، بهشتْ بهشتْ، اشتیاق و معرفت، در کویر هستی ام بشکفد.

خدایا! این آتشی که شعله هایش تا عرش زبانه می کشد و فرشتگان را به التهاب می افکند، ناله های سوزناک و خواهشِ روح آشفته ی من است که از ژرفای زندان تاریک تن برخاسته است. و تو را به تمنّا، می خواند.

خدایا! مسافر سرگردانی را که در دوراهی وجود مبهوت مانده است، دریاب.

ای مقصد و منتهای دل ها! مرا در بی کسی هایم تنها مگذار و به من جاده ای را نشان بده که مستقیم به در خانه ی تو می رسد.

نوشته شده در پنج شنبه 90/11/27ساعت 9:53 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |