بهاری شگفت در راه است.

 فردا گلی ‌در خانه ولایت می‌شکفد .

درخت‏ها، مقدمش را سجده می‏کنند، کوه‏ها سر بر آستان کرمش می‌نهند و دریاها، وام‏دار زلال چشمانش می‏گردند.

یا حسین(ع) ای دردانه قلب پیامبر(ص) تمام روزهای کبریایی، یادگار آزادمردی توست.

مثل رویایی شیرین، در خواب دل‌ها می‌وزی، و عطر نامت، مشام گلپونه‌ها را می‌آشوبد.

میلادت، عطر دل‌انگیز مهربانی را در خاک می‌پراکند.

ای ماناترین حادثه روزگار!

حاشا که خاطره بزرگی‌هایت از صفحه ذهن زمان پاک شود.

تو آمده‌ای تا عشق بماند و ایمان، و انسان به عظمت نامت پناه برد؛ آن گاه که پناهی نیست.