از فرش تا عرش، امتداد فرشته است و نور ... .

و مدینه، چشم به راه طلوع دهمین خورشید، لحظه‌ها را می‌شمارد.

امشب، دل شب، چلچراغی درخشان در آسمان مدینه است. امشب، حرم آسمان، چراغانی ست.

ستاره‌ها، فانوس‌هایی روشن در دست فرشتگان، و ماه، روشن ترین آیینه بر طاقچه آسمان است امشب.

امشب، فرشتگان بر خانه خورشید نهم، سبد سبد گل بهشتی می‌پاشند.

امشب، نوزاد مبارکی به دنیا می‌آید تا خورشید هدایت انسان به ملکوت شود.

مدینه است و شادمانی‌های خانه حضرت جواد.

در سخت‌ترین لحظه‌های آزمون و امتحان، شور عشق و بندگی در رگ‌های اسماعیل می‌جوشید و در زلال‌ترین محبت‌های پدرانه ابراهیم، می‌خواست که در پیشگاه طاعت پروردگار قربانی شود .

آسمان، در تپش ثانیه‌ها می‌جوشید و هراس لحظه‌های بعد، در جان و نگاه فرشتگان چنگ می‌انداخت.

اسماعیل، در قربان گاه سر سپردگی زانو زده و گلوی نازکش را به خنجر اطاعت و تسلیم محض پروردگارش سپرده بود.

اراده و ایمان استوار ابراهیم، آتش خشم و کین را در دل شیطان‌هایی که این بار هم وسوسه‌هاشان در پولاد سخت عزم و اعتقاد یکی دیگر از فرزندان آدم راه نیافت، شعله‌ور می‌کرد و خدا، با تحسین و رضا، پیروزی ابراهیم و اسماعیل را به نظاره پرداخت.

ولی خنجر بران و تیز شده ابراهیم، تاب نیاورد بریدن گلوی اسماعیل را؛ که مأمور نشده بود برای بریدن سر اسماعیل؛ مأمور شده بود تا ثابت کند خلوص بندگی ابراهیم را و خداوند، برای هدیه سرافرازی ابراهیم و اسماعیل گوسفندی فرستاد که جای اسماعیل قربانی شد.

 و اینک ماه آخر است. هنگام قربانی کردن جان و دل و هوای رستن در سر است.

شب‌کیشان تاریک اندیش پرندگی‌تان را، تاب نیاورند .

از جنس زمین نبودید و آسمان، شما را فراخواند.

انفجار، رودی از گدازه در شریان‌های شهر جاری می‌کند.

پروانه می‌شوید و طعم سرد خاک را بر گونه‌های گر گرفته تان حس می‌کنید. حادثه، از قفا چنگ می‌اندازد؛ پروانه می‌شوید.

گونه‌های اندوه، خیس اشک می‌شوند. دست‌ها بر سینه می‌کوبند. کلمه کلمه می‌بارم و کوچه‌های شهر، سیاه‌پوش می‌شوند.

کلماتم را یارای سرودن از این فاجعه تاریک نیست.

انفجار، تمام خاطره‌ها را فرو ریخته است.

تلخی زهر، در جانش چنگ انداخته است آن چنان که به سمت آسمان‌ها عروج می‌کند .

هزاران کبوتر، بی‌آشیانی خویش را بال می‌گسترند در غریبی بقیع.

نفس‌های خاک به شماره می‌افتد، صدای آشنایش می‌آید و نمی آید

خاک، در هم مچاله می‌شود از عظمت و سنگینی نگاهش.

بقیع بر سینه می‌کوبد؛ گوشه‌ای از جگر خویش را گشوده است تا پیکر خورشید را بر سینه بفشارد.

غبار مصیبت می‌ریزد بر پیکر خاک.

کدام ترانه سوخته تراویده است از زبان لحظات که هرآن چه رود، بی‌تابانه سر بر دیواره‌ها می‌کوبند و هرآن چه کبوتر، بال بر این تکه از بهشت خدا بر زمین می‌کشند تا قداست نگاهش را از دریچه‌های بسته خاک حس کنند.

در بقیع، غوغایی است.

سفری می باید و هجرتی...

و گشودن بند«عادت» از پای «روزمرگی»

و چشیدن آب، از چشمه حیات و پرواز به آنجا که دل ها به عشقش می تپد

و رفتن از صراطی حساس و لغزنده... اما نیک فرجام.

غالبا زائر، مسافر است و زیارت و سفر، توام.

پس در«حج»، زیارت است و سفر، آری سفر به سوی نبض ایمان و مهد قرآن و مهبط وحی...