روی همه دیوارهای شهر، آمدنت را به یادگار حک کرده‌اند:

در تاریخ یک هزار و چهارصد و عدالت، خورشید، یک بار دیگر متولد خواهد شد و مردی از تبار خورشید، خواهد آمد سوار بر اسبی سپید، با شمشیری به برندگی ذوالفقار علی علیه‌السلام، با فریادی که در عالم طنین می‌افکند: «أنا بقیه اللّه »؛

یادگاری‌ترین حرف روی هر دیواری.

رد پای تو را، همه کوچه‌ها و خیابان‌ها در ذهن دارند؛ اما نمی‌دانم چرا هر چه امتداد گام‌هایت را دنبال می‌کنیم،

 در ذهن ساکت پنجره‌ها، نشانی از تو نمی‌بینیم؟

پنجره‌ها فقط به سمت افق اشاره می‌کنند؛

انگار تو در بی نهایت نگاهشان نشسته‌ای.

بر شانه های نسیم سر می‌نهم؛ به دلخوشی آن که از عطر «آن سفر کرده» سرشار شوم.

 خلوت مسجدم، جذبه محرابم و مناجات‌هایم را با یاد او تقسیم می‌کنم.

عطشم را با برکه امید حضورش فرو می‌نشانم و در سایه درختان همیشه سبز انتظارش، طعم وصال را می‌چشم.

آسمان خاطراتم، با تحمل روزهای دور از او افراشته‌تر می‌شود.

گاهی که دلخسته می‌شوم، اشک، دستم را می‌گیرد و دلداری‌ام می‌دهد.

هر شب، به استجابت، دست به آسمان برمی‌دارم و همراه با ستاره ها، «امّن یجیب» می‌خوانم

اگر تو را نخوانم، دل به کدام دیدار بسپارم، ای موعود همیشه وای همیشه موعود؟ اگر تو را نخوانم، چگونه های های سال های بی تو بودن را گریه کنم؟

ای سنگ صبور دردهای کهنه من، ای آشنای کوچه بی کسی ام، ای مهربانی بی نهایت و ای بی نهایت کرامت!

گلوی احساسم از تلخی هجران به تنگ آمده است و تپش های دلم، فریاد فراق توست.

عطری عجیب از دل این خانه می‌دمد

حسی غریب ‌زد از سمت آسمان

امروز از نگاه زمین اشک جاری است

بغضی شگرف خیمه زده بر گلویمان

رنج راه، سوگ همرهان، اشک وآه و داغ توأمان، قرار از دلتان وتوان از جانتان برده بود.

حق با شما بود بانو!

سختی فراق را توشه‌ای جز اندوه نیست.

گویی غربت، همزاد ازلی شما خاندان هدایت است؛ غربتی به طول تاریخ، چه در«مدینه»، چه در «قم»؛ چه در «بیت‌الاحزان»، چه در «بیت‌النّور»!