بانو که زیبای نام تو زینت دست‌های علوی است، چراغ همیشه روشن خانه عشق!

امشب، شانه‌های صبوری را به امتحان می‌گذارم و برای صبورترین دست‌های دنیا، می‌نویسم .

کودک زیبای مدینه، زینت پدر! بوی تو می‌وزد، در تمام کوچه پس کوچه‌های آسمان.

صدایت می‌پیچد در کنگره‌های عرش.

تو گریه می‌کنی و آهنگ گریستن تو، در گستره افلاک طنین می‌افکند.

فرشتگان، قنداقه نورانی ات را فوج فوج، به طواف می‌ایستند.

تو کلمه به کلمه در گوش جهان هجی می‌شوی.

بانوی نور و نافله، شاخه‌ای از شجره طیبه، فرزند طوبی، زینب! خجسته باد لحظه شکفتن بهشت وجودت.

قدم بر خاک می‌گذاری و ذرات کائنات، عطر خوش وجودت را عاشقانه نفس می‌کشند و شکوه آمدنت را به سجده می‌افتند.

چهره‌ات، حلاوت خنده‌های پیامبر عشق را دارد.

دست‌هایت هم قسم رنج‌ها و دلخستگی‌های مادرت زهراست و نگاهت، جذبه نگاه علوی را تجلی می‌دهد.

تو در بادها تکثیر شده‌ای تا امید میهمان سینه‌های سوخته شود.

سنگینی نگاهت، راز نامکشوف رنج‌های بی قرار شب‌های شام است.

بوی سیب و ستاره می‌دهی.