خورشید، بر مناره آسمان بالا آمده تا تکبیرها و تهلیل ها را ترنم کند.

سروها، روی سبزشان را سمت آسمان گرفته اند و هر نسیمی که قنوت شاخه هایشان را می نوازد، گویی ذکر «لااله الااللّه » را با او هم نوایی می کنند!

 

حمد و ثنای حق، از در و دیوار مسجد برخاسته است و تن پاک محراب، سبکی «حی علی الصلوة» را بر شانه دارد.

قطره های آب وضویت بر پرده فیروزه ای حوض می پرد.

هم خوانی یاکریم ها با مؤذن، گویی خوش صداترین آوای حیات را در پیاله جانت می ریزد! پژواک روحانی «حی علی الفلاح» از دعوت کریمانه دوست، سرمستت کرده است.

اللّه اکبر، از سخاوت میزبانی که با همه عظمتش، تو را به همکلامی اش فرامی خواند!

برای پر کشیدن در حریم ملکوتی اش، سر از پا نمی شناسی.

پیشانی که بر خاک بندگی می سایی، خدا، پیش روی همه مخلوقاتش، به خود «تبارک اللّه » می گوید.

حالا آنقدر بی تکلف و ساده ای که بهشت، خود را مشتاقانه برایت آراسته می کند. ذکر خدا، باز هم تلاطم پرهیاهوی دریای دلت را آرام کرده است. زیر لب می گویی:

الهی! کاستی ها و نقصان نمازم را به لطف و فضل بی پایانت بپوشان و آن را مقبول درگاه بی نیازی ات گردان.

 

نوشته شده در شنبه 90/5/29ساعت 1:32 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |