سلامی به عمق تنهایی دل های همه ی چشمهای منتظر

ای مهربان ! نمی دانم عکس نورانیت را در کدامین فصل غم انگیز و بی ترانه ی دلم به تماشا نشستم که این گونه مست دیدار تو شدم .

نمی دانم پای درددل کدامین دلشکسته تر از خود نشستم که این چنین , دل بی تابم را بی قرار تو ساخت , خبر ندارم , قطره قطره اشکم را در کدامین گلدان تنهایی ریختم که گل مهر تو رویید و شعرهای غمگینم برای رسیدن تو به پرواز درآمد...

راستی من بر سنگفرش کدامین دل نورانی به دنبال ردپای تو گشته ام , من از غصه پرغم روزهای خاکستری دلم , از جمعه های دلگیری که بی رخ ماه تو گذشته , نوشته ام و آن قدر در این چین خوردگی سکوت به دنبال آوایی از تو گشته ام تا سهمم شفقی سوخته از آه آرزومندانت شد و حسرتی بی نهایت که سر به آسمان کشید...

مولای مهر ! در پس کوچه غبار گرفته ی وجودم , غرق رویا , در گوشه ای از سجاده ی انتظار , ماتم زده به یادت قلم به روی کاغذ می کشم و تو را می خوانم  , ای پر صلابت ترین رهگذر زمان , با رایحه ی دل انگیز وجودت , وجودم را از هر غباری , غباررویی می کنم , کمکم کن ! که نیازم را که سرچشمه دلبستگی به دنیاست به حراج بگذارم و جسم خاکیم را به آن سوی حصار غرور و خودخواهی پرواز دهم...

مولا جان،لحظاتم را به رایحه ی دعا و تسبیح معطر خواهم ساخت , با هق هق خیس دیده ام , دل انتظار را حکاکی خواهم کرد و با لبخند شوق دیدارت  , جاده ی انتظار را چراغانی  خواهم کرد تا ابتدای جاده ظهور , روزهایم را که پر بغض و حسرت ظهورت شده در جاده انتظار پرپر خواهم کرد که میزبان قدم های مبارکت باشد...

می خواهم از عمق وجودم فریاد بزنم و بگویم : ای سبز ترین غزل من , اگربیایی خاک پایت را سرمه چشمانم می کنم پس: طلوع کن

 

نوشته شده در یکشنبه 90/4/5ساعت 10:39 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |