موعود

 

ساده است اگر بهار

جنگلی سترگ را

برگ و بر دهد

یا پرنده را

                   ز شاخه ای به شاخه ی دگر سفر دهد

من در انتظار آن بهار گرم و بی قرار و آفتابی ام...

می رسد

-مرا عبور می دهد ز روزهای سخت

خاک را پرنده می کند؛

سنگ را درخت...

 

 

 

انتظار

 

 آن قدر گم شدی

تا چون درخت

                  هر که صدایش

                  سبز و بلند بود

                  خاموش و ناپدید شد

از بس نیامدی

تا " انتظار"

در چشم های من

در گیسوان هر چه به جز تو

                            -سپید شد...

 

تو....

 

 نظر ز راه نگیرم مگر که باز آیی

دوباره پنجره ها را به صبح بگشایی

 

تمام شب به هوای طلوع تو خواندم

که  آفتاب منی ! آبروی  فردایی

 

تو رمز فتح بهاری، کلام بارانی

تو آسمان نجیبی ،  بلند بالایی

 

چه می شود که شبی ای نجابت شرقی!

دمی بر آیی  و این دیده را بیارایی

 

به خاک پای تو تا من بگسترم دل و جان

صبور سبز !بگو از چه سمت می آیی؟

 

هجوم عاصی طوفان به فصل غیبت تو

 چه سروها که شکسته و چه ریخت گلهایی

 

نوشته شده در پنج شنبه 90/3/12ساعت 11:3 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |