دل من دیر زمانیست که دیوانه توست
شهر آباد من آشفته و ویرانه توست
گرچه دوری زمن و بیخبری از من و دل
شک ندارم که دلم ساده ترین خانه توست
بس که در یاد توام ، خواب طوافت دیدم
مثل شمعی و وجودم همه پروانه توست
چه کنم ، دست خودم نیست اگرشاه غمم
حاجتی دارم و دل زائر میخانه توست
تشنه ام ، کاش مرا قطره آبی بدهی
لب خشکیده من در پی پیمانه توست
با خودم صد غزل از جنس نگاهت دارم
ذهن من مملو از اشعار غریبانه توست
از بس از حسن جمالت منو دل در عجبیم
دفترم همسفر قصه و افسانه توست.

نوشته شده در سه شنبه 90/3/10ساعت 1:58 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |