می دانم که دلت را شکسته ام و می دانم که سهم من از

انتظار برای تو به خواندن دعای فرجت در قنوت نمازهایم

و زیارت جمکرانت خلاصه می شود .

ولی تو هنوز امید داری، امید به بازگشتم و توبه ام و من باز

هم مثل همیشه توبه شکنی می کنم و باز تو اشک می ریزی

و از خدا برایم استغفار می طلبی ؛ مثل اینکه تو به جای من

گناه کرده ای ، می دانم زمانی که پرونده ام مقابلت باز می شود

پرده ی اشک چشمانت را می پوشاند …

این جمعه هم گذشت و تو باز نیامدی …

نوشته شده در دوشنبه 89/7/5ساعت 4:40 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |