سحرگاهان، که سر به مُهر، در سجده ی نیاز نشسته ام، کبوتر دل را بر گنبد دعا به پرواز در می آورم و طواف می کنم. در کعبه ی جان، سیاهی دل را با نور عشق شستشو می دهم و جلا می بخشم و تجلی عشق در سینه ام، خورشید را به میهمانی دل می آورد.

چشمان خسته از درد هجران را نخواهم بست و دست های به دعا برداشته ام را فرود نخواهم آورد. ناله ی عشق و درد دوری را با خونابه ی دل و اشک خونین، التیام می بخشم و سیمای وجودم را با جاری اشک تطهیر می کنم.

به اوج امکان پرواز می نمایم و زیر لب زمزمه می کنم:

خدایا!

شیرینی محبت تو را با همه ی ذرات وجود، لمس می نمایم و ابرهای تیره ی تردید، آسمان آبی وجود مرا ترک می کنند و تیرهای زهرآگین شیطان به هدف اصابت نمی کنند.

نوشته شده در پنج شنبه 91/4/1ساعت 2:11 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |